Blog

And we’re back

Zittend voor mijn warme (gas) haard, balend van het koude natte weer, ben ik weer eens aan het mijmeren over afgelopen 3 jaar. Precies 3 jaar geleden namelijk zaten we midden in de voorbereiding van de verhuizing naar Montgomery, Alabama. Ik weet nog goed dat ik dat helemaal niet zag zitten… 2 jaar zonder familie en vrienden en zonder mijn zeer geliefde dakterras. Ook was ik onzeker over het ontmoeten van nieuwe mensen, had ik daar wel zin in? Hoe zou het gaan met de jongens op school? Hoe gaat dat met de taal? Zouden ze wel vrienden maken? Kortom, ik zag vooral beren op de weg en was helemaal niet overtuigd of ik het wel een leuk avontuur zou gaan vinden. Boy, was I wrong!!!


Als je me nu zou vragen om terug te gaan, zou ik het meteen doen. Geen vragen, geen twijfel, maar gaan! Na de thuiskomst afgelopen zomer, was het aanpassen aan de Nederlandse leefstijl moeilijker dan dat we ons hadden voorgesteld. Gelukkig kwamen we in de warmste zomer ooit terug naar ons eigen huis, in Cuijk en kon ik de eerste weken volop genieten van mijn dakterras en het uitzicht op het water. We hadden ook nog een paar weken vakantie dus het acclimatiseren kon beginnen. En dat was ook nodig, want nadat we de eerste familieleden en vrienden gezien hadden begon de heimwee al aardig binnen te sluipen. De vraag; “Mam, wanneer gaan we weer terug?” werd nogal eens gesteld, met name door de jongste.

“Mam, wanneer gaan we weer terug?”

Nederland was weer even flink wennen
Nu was mijn jongste zoon ook nog maar 7 toen we naar Alabama vertrokken, hij was degene met de meeste vrienden, die hij daar allemaal achter moest laten. Eenmaal hier in Nederland kwam het besef dat hij deze vrienden waarschijnlijk nooit meer zou zien, en dat hakte er wel in. De oudste twee (12 en 13 jaar) waren blij dat ze weer wat vrijheid terug hadden gekregen. Zelf naar vrienden fietsen, zelf naar de voetbaltraining en uiteindelijk na de vakantie ook zelf naar school fietsen. Dat dit gelijk 50 minuten (!) fietsen was, was natuurlijk wel even wennen.

Na een aantal weken enigszins genoten te hebben van de warme zomer kwam de realiteit. Kids moesten weer naar school. De jongste ging naar groep 7 op zijn oude school en de oudste twee startten op de middelbare school. Eerlijk is eerlijk, het ging beter als dat we verwacht hadden. Ja, ze hadden allemaal wel wat moeite met de Nederlandse taal, en met name het lezen viel tegen. Daarnaast had Espen (de jongste) toch wel een behoorlijke achterstand met woordenschat en de Nederlandse grammatica. Dit bracht af en toe grappige taferelen met zich mee. Hij vroeg bijvoorbeeld aan een vriendje, waar hij leefde (ipv waar woon je), kon hij geen Nederlands klok kijken – “Het is acht vijftien mama“- en wist hij niet wat een ‘evenaar’ was maar wel wat een ‘equator’ was. De juf belde in paniek omdat bij de ‘voel-je-veilig’ vragenlijst alle alarmbellen op rood stonden, wat in hield dat Espen zich totaal niet veilig in de klas zou voelen. Bij navraag bleek dat Espen merendeel van de vragen niet had begrepen. Gelukkig had de juf ook echt niet het idee dat Espen zich onveilig voelde, en mocht hij de vragenlijst over doen met hulp van de onderwijsassistente.

“Maar alles bij elkaar genomen viel het mee en de leraren gaven zelfs aan dat ze amper merkten dat de jongens 2 jaar weg waren geweest.”

Maar alles bij elkaar genomen viel het mee, ze kwamen alle drie goed mee op school en leraren gaven zelfs aan dat ze amper merkten dat de jongens 2 jaar weg waren geweest. Waar de jongens wel moeite mee hadden was de Nederlandse mentaliteit. Keean (12 jaar) kwam een keer thuis van school met de mededeling dat Nederlandse kinderen brutaal, onbeschoft en gierig waren. Daarnaast was niemand serieus in de klas en moest de juf wel 3 keer vragen of het wat rustiger mocht. Ja, in vergelijking met het nogal strenge regime van de school in Montgomery, was dat inderdaad een groot verschil. Toch snapte ik Keean wel, het gemak waarmee kinderen en ook leraren de Engelse scheldwoorden in de mond namen was voor ons allemaal schrikken. Of de TV/radio aanzetten waar continue de beruchte ‘f*cking’ te horen was, vonden de jongens heel erg raar. Dat gebeurde echt niet in Alabama, niet in de winkel, niet op TV en zeker niet op school.

Nederland kan nog wat leren van de ‘Southern hospitality’
En ondanks dat wij Nederlanders, de Amerikanen vaak nep of oppervlakkig noemen, mis ik die Southern hospitality van Alabama nog het meest. De wederzijdse respect, altijd in voor een praatje en vooral geen haast hebben, is wat ik heel erg mis in Nederland. Ik merk ook dat ik dit gevoel zo veel mogelijk probeer vast te houden want oh, wat haasten wij ons toch in dit kikkerlandje. Alles moet in sprintsnelheid! Bij de kassa vraag ik me soms af, of de kassières onderling een wedstrijd houden wie het snelst de boodschappen kan scannen. Ondertussen voel ik de winkelwagen van de mevrouw achter mij alweer in mijn knieholtes, want het kan allemaal niet snel genoeg. Als ik dan tegen de kassière durf te zeggen; “Doe maar rustig aan”, wordt die winkelwagen nog eens extra tegen je aangeduwd, want hoe haal ik het in mijn hoofd om zoiets te zeggen. Lange leve de zelfscanner ;)!! Nee, dat gehaast hoeft van mij niet meer, die zou ik zo willen inruilen voor de gastvrijheid en rust van Alabama.
(Bron foto: ingridschrijvenblijft.blogspot.com)

Bij de kassa vraag ik me soms af, of de kassières onderling een wedstrijd houden wie het snelst de boodschappen kan scannen.

Heus niet alleen maar kommer en kwel
Is het dan allemaal kommer en kwel in Nederland? Nee hoor, zeker niet. Het is heerlijk dat je weer op de fiets boodschappen kan doen, en dat je geen 50 dollar kwijt bent voor verse groente en fruit. Ook is het erg prettig dat je kinderen weer zelfstandig naar school kunnen of naar een speelafspraakje en de sportactiviteiten. Geen taxichauffeur zijn, was een echte verademing.

Maar is het aanpassen geblazen, na 2 jaar in het buitenland te hebben gewoond? Zeker weten! Als men tegen mij zei dat ik er echt tijd voor moest nemen om weer te wennen in Nederland, zei ik altijd “Ja, ga ik doen” en dacht ik stiekem “Dat valt vast wel mee, ik ga toch gewoon weer naar huis”. Nou het valt niet mee, en je gaat niet gewoon weer naar huis. Want als je eenmaal weer ‘gewoon’ thuis bent, heb je pas door dat jij niet meer ‘gewoon’ bent. Ik ben niet meer degene die bijna 3 jaar geleden hier is weggegaan, ik heb geweldige ervaringen meegemaakt die mij een rijker persoon hebben gemaakt. Ik heb zoveel mensen vanuit zoveel verschillende landen leren kennen, en al die culturen en geschiedenis hebben mij verrijkt.

Ik ben niet meer degene die bijna 3 jaar geleden hier is weggegaan, ik heb geweldige ervaringen meegemaakt die mij een rijker persoon hebben gemaakt.

Mijn blik naar de wereld is veranderd en die is bij anderen vaak hetzelfde gebleven. En dat is wel eens lastig. Ik merkte ook dat ik meer optrok met mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt, dat ik iemand zocht in mijn omgeving die snapte dat je Nederland misschien wel ontgroeid bent. Niet dat ik mezelf meer vindt dan een ander, dat nooit, maar de ervaringen die wij als gezin hebben opgedaan is bijna niet uit te leggen aan iemand die nog nooit ergens anders heeft gewoond dan zijn of haar geboortedorp. Ik heb geleerd dat ik niet moet verwachten dat anderen dat begrijpen. Ook heb ik geleerd dat ik mezelf echt de tijd moest geven om te wennen en dat ik best heimwee mag hebben als het koud is en de regen met bakken uit de hemel stort.

Thuis begint weer thuis te worden
Nu we ruim 6 maanden terug zijn merk ik dat thuis weer thuis begint te worden. Zowel voor de jongens als voor mezelf. Het was niet makkelijk, zeker omdat manlief alleen het weekend thuis is en dat was wennen na 2 jaar onder 1 dak te hebben gewoond. Maar de regelmaat is terug en we geven elkaar de ruimte om Montgomery te missen. Soms moet er gewoon even heel hard geroepen worden dat we onze jacuzzi en zwembad missen of het sporten in onze achtertuin. Of denken we terug aan alle hete dagen langs de lijn, maar dan van American Football ipv voetbal of juist aan de koude avonden van baseball, want sporten… dat kunnen ze daar en wat genoten we ervan. Maar het meest herinneren we onze feesten met alle vrienden vanuit de hele wereld, waar Espen zou zeggen, “Hebben we Australië wel uitgenodigd of Canada?” Waarop Levi zou antwoorden, “En Koeweit en Israël?” Waarvan hij begreep, hoe bijzonder het was dat mensen vanuit die 2 landen samen bij ons een feestje kwamen vieren, zonder haat en nijd maar met wederzijds respect en vriendschap.

We koesteren de herinneringen en houden ons vast aan dingen die we in Montgomery deden en van te voren niet in Nederland deden. Dingen zoals reizen, met het gezin uit eten gaan en ook Engels praten. Gek genoeg geeft dat een heel erg thuisgevoel, onze jongens praten onderling nog steeds Engels en zodra we met ons vijven zijn is de voertaal over het algemeen ook Engels. Zo houden we Alabama toch nog een beetje bij ons, en het kan ook geen kwaad voor de toekomst van onze boys.

Ik kan nog wel eindeloos doorgaan maar ik brei er nu toch maar een eind aan. Verhuizen naar en van het buitenland gaat je niet in de koude kleren zitten en dan heb ik het nog niet eens gehad over alle administratieve rompslomp die er bij komt kijken, hoe DCIOD je grootste vijand kan worden en dat gemeentehuizen, huisartsen etc. allemaal niet mee willen werken.

Sta je aan de vooravond van zo’n verhuizing en wil je meer weten over mijn ervaringen als Partner Van… schroom dan niet om een reactie te plaatsen of mij te mailen via de redactie. Dit platform is ontstaan om elkaar te helpen dus vraag maar raak, wie weet kan ik je helpen. En nu maar hopen dat die regen eindelijk een keer ophoudt. 🙂

Liefs Tessa


Heb jij een zelfde ervaring als Tessa? Of juist een hele andere en heb je tips voor haar en alle andere Partners Van die terug komen na een periode in het buitenland gewoond te hebben? Laat dan zeker je reactie achter hier onder deze blog, of mail naar redactie@departnersvan.nl. We komen graag met je in contact. Samen staan we sterk!

TessaAnd we’re back

Related Posts

15 comments

Join the conversation
  • Eveline van Heijst - 1 februari 2019 reply

    Herkenbaar verhaal. Wij kwamen terug in Nederland in 2002 na een jaar in Tucson gewoond te hebben. Vooral de opvang van onze oudste die naar Groep 4 ging viel heel erg tegen. De onderwijzeres ging ervan uit dat Simone een Nederlands kind was die weer op een Nederlandse school zat. Ging helemaal voorbij aan het feit dat zij een jaar NIET op een Nederlandse school had gezeten. Dus met spellen en schrijven liep ze achter.
    Maar ik had het jaar in Tucson niet willen missen, het was geweldig en wij zijn blij dat we in 2015 weer naar de VS mochten verhuizen. Nu wonen we al weer 3.5 jaar in Virginia en mogen we nog 1.5 jaar.

    Tessa - 2 februari 2019 reply

    Hey Eveline,
    Wow dan is je dochter al rond de 18/19 nu?! Ik kan me dat jaar in Tucson nog wel herinneren, wij zaten daar toen ook (S was toen student)
    Ondanks dat de jongens het goed doen op school is het wel herkenbaar wat je zegt. School wil te snel dat de kids weer Nederlands zijn en wat me ook op valt is dat onze jongens beter Engels spreken dan de leerkrachten. Dit levert soms leuke taferelen op maar ook wel een irritatie bij de leerkrachten als ze weer eens verbetert worden
    Dank voor je reactie en nog heel veel plezier in Virginia!
    Groet Tessa

    Tessa - 2 februari 2019 reply

    Eehhh het is al 2019 dus dat is al 17 jaar terug… in mijn hoofd is dat nog echt niet zo lang geleden‍♀️ Dus dochterlief is denk ik al het huis uit of niet??

  • Lies - 1 februari 2019 reply

    Heerlijk om te lezen Tessa. Dank! Ik kan me er zoveel bij voorstellen. Ga gelukkig met meer realiteitszin terugverhuizen tzt dan toen we deze kant op gingen! 😉 Veel succes met het missen, het landen, het herijken, het opnieuw integreren. Groet vanuit Virginia, waar het voornamelijk sneeuwt. Dat was eerst leuk, maar dat gaat op een gegeven moment ook tegenstaan! LOL Het is nooit goed. Zo lekker Nederlands, even klagen over het weer!

    Tessa - 2 februari 2019 reply

    Dank je Lies! Nee, dat klagen over het weer is heerlijk en het is inderdaad nooit goed al zou ik nu heel graag weer in de warmte en humidity van Alabama willen zitten hoor .

    Groet Tessa

  • Liesbeth - 1 februari 2019 reply

    Leuk om je verhaal te lezen. We herkennen erg veel van jullie belevenissen in Amerika. De vriendelijkheid, respect en gastvrijheid. Wij wonen al 3,5 jaar in Ohio. Een geweldige ervaring voor het gehele gezin. Wonen in een ander land, veel internationale vrienden, reizen, de Amerikaanse sporten, etc. Zo veel mooie en bijzondere belevenissen.
    Wij gaan komende zomer terug naar Nederland. Ik ben benieuwd hoe wij dit gaan ervaren. Onze zoon gaat naar goep 8 en onze dochter is nog even de vraag of ze op het voortgezet onderwijs klas 3 over gaat doen of toch door gaat naar de 4e klas. Onze kinderen kijken erg uit naar de vrijheid van zelf overal op de fiets naar toe gaan. Ze zijn al volop plannen aan het maken. Voor ons zal het ook wennen worden, omdat net als bij jullie mijn man ook alleen in het weekend weer thuis gaat komen.
    We gaan eerst nog even genieten van ons laatste half jaar met koude- en sneeuwdagen, scholen die dicht zijn en de andere avonturen die ons nog te wachten staan.
    Het fijn om jou ervaring te lezen.
    Groetjes Liesbeth

    Tessa - 2 februari 2019 reply

    Hey Liesbeth,
    Ja did beslissingen over welk jaar je kind moet gaan volgen én op afstand en school uitzoeken is een onderwerp dat een nieuwe blog zou kunnen opleveren.
    Wij hebben ervoor gekozen om de twee oudsten TTO te laten volgen. Onze jongens hadden beiden groep 8 gemist waardoor ze geen CITI gegevens hadden. Hierdoor was het behoorlijk lastig om een school uit te zoeken want scholen snappen dat niet
    Gelukkig heeft het goed uitgepakt maar we hadden ons eigenlijk er op voorbereid dat ze dit jaar over zouden moeten doen. Dit lijkt nu niet het geval, maar mocht het wel zo zijn dan ‘so be it’…
    Succes met wennen straks en nu vooral nog even van die laatste maanden genieten!

    Liesbeth - 14 februari 2019 reply

    Fijn dat het bij jullie allemaal goed heeft uitgepakt. Jullie kennen je kinderen het beste.
    In juni 2018 zijn wij in Nederland geweest, bewust voor gekozen om een jaar van te voren weer te gaan om o.a. scholen te bekijken. Wij hebben 4 bassisscholen bezocht. Zo heeft onze zoon een beetje een idee gekregen van de scholen en zijn voorkeur aangegeven. Voor onze dochter zijn we naar de onderbouw lokatie geweest, in het dorp waar we gaan wonen en naar de bovenbouw lokatie (2 dorpen verder). Ze kon zelfs een dag meedraaien met haar leeftijdsgenootjes in de onderbouw. Ze heeft nog steeds via social media contact met haar nieuwe Nederlandse vrienden. Ook hebben we wat sportverenigingen bezocht en de kinderen vooral veel laten rond fietsen. We gaan wonen in mijn man’s vroegere woonplaats, dus ze kennen het al wel een klein beetje.
    Ons idee was om te kinderen al een beeld gegeven wat ze mogelijk te wachten staat en dat het geen groot zwart gat is, zoals het was toen ze naar Amerika gingen verhuizen. Hoe alles uitpakt gaan we ervaren.

    Tessa - 14 februari 2019 reply

    Klinkt goed Liesbeth en idd een goede tip voor anderen die op het punt staan om terug te gaan. Ik hoop dat het voor jullie kinderen ook goed uitpakt!!

  • Margriet - 2 februari 2019 reply

    Hallo allemaal,

    Ook voor mij is het verhaal hierboven heeeel herkenbaar. Wij hebben 3 jaar op Curacao gewoond. Van 2000 -2003 dus al een hele tijd geleden maar als de dag van gister.
    Mijn man zat toen nog bij de KM en ik moest ontslag bij diezelfde KM nemen om mee te mogen (ik mocht daar nl destijds niet parttime werken) op uitzending.
    We hadden al een zoon van net 3 jaar en ik moest vlak voordat we weggingen nog even bevallen van onze tweede zoon. Dus we vertrokken met een baby van 8 weken die kant op.
    Ik had het nooit van mijn leven willen missen deze uitzending …… wat hebben we het heerlijk gehad daar. Maar wat wel heel lastig is als je in een situatie komt dat iemand in de familie ziek wordt. Dan geniet je toch minder van alles op de uitzending. Dat hadden we niet echt ingecalculeerd en heeft ons heel wat vlieguurtjes naar Nederland en terug gekost. Dat blijft heel moeilijk. Wat ook vooral herkenbaar is dat ik ook dacht om ook weer verder te gaan met mijn leven in Nederland zoals hij daarvoor was. Maar dat is dus echt niet zo. Iedereen is ook zijn leven verder gaan leven zonder jou en dat vond ik ook erg wennen bij terugkomst.
    En dat mijn man ineens na een jaar op de hoek van zn werk te hebben gewoond (vliegkamp Valkenburg sloot) boordplaatser op Eindhoven moest worden en overstapte naar de KLU. Dat zijn een hoop veranderingen in korte tijd terwijl je eigenlijk nog aan het acclimatiseren bent na je uitzending.
    Ach al met al is het allemaal goedgekomen kan ik jaren later zeggen, en had ik het niet willen missen. Maar dat ik het allemaal te makkelijk ingeschat had is een ding wat zeker waar is.
    Margriet

    Tessa - 2 februari 2019 reply

    Dank voor je reactie Margriet! Mooi dat we zo de ervaringen kunnen delen, zonder dat we het weten hebben we zoveel gemeen.

    Groet Tessa

  • karlijn - 2 februari 2019 reply

    Zo herkenbaar. Na zes jaar Texas, nu anderhalf jaar terug, denk ik niet dat ik me ooit nog echt thuis ga voelen in nl.

    Tessa - 3 februari 2019 reply

    Wow 6 jaar! Heel begrijpelijk dat NL dan niet meer helemaal thuis voelt.

  • JokePostma - 5 februari 2019 reply

    He Lieve Tessa,
    Het is fijn dat je dit wil delen met iedereen. Zoveel herkenbaarheid bij de partners van.
    Over 4 maanden na 2 jaar Amerika zullen wij weer op Nederlandse bodem landen. Ik ben benieuwd hoe wij dit gaan ervaren.
    Elke dag loop ik bij jullie huis langs en kijk ik stiekem naar binnen Dan mis de gezellige avondjes, sporten en gewoon even op zijn “oer Hollands” binnen lopen bij jullie. Tot snel!

    Tessa - 6 februari 2019 reply

    Ah lieve Joke,
    Jullie achter laten was idd ook niet makkelijk!! Maar ik verheug me op ons weerzien in de zomer. Voor jullie nu maar eerst lekker genieten van de laatste maanden!!

Laat een antwoord achter aan Tessa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *