Blog

‘Desperate housewife’ of ‘Carrierebitch’?

Wanneer de dagen voorbij gaan als stroop, je e-mailbox alleen maar volloopt met reclame en kortingsacties, je jaloers bent op iedereen die ‘s avonds weer thuis komt en moe is van school en werk, Netflix je beste vriend is en je schermtijd ‘off the charts’ gaat, dan weet je dat het weer zover is……..

Terugkijkend kan ik alleen maar concluderen: the story of my life. Een leuke carrière opgeven, vol overtuiging en vrijwillig, omdat ik achter mijn partner aan verhuis voor het werk. En het begon bij mij al ergens zo rond m’n 20e..

Ik werkte met hart en ziel voor een luchtvaartmaatschappij, woonde in Amstelveen en mijn man werd geplaatst op vliegbasis Volkel. In die tijd werkte ik veel op tijdelijke contracten (niet mijn keuze mind you) en dus dacht ik: “Weet je wat, ik verhuis naar Brabant en we gaan eindelijk samenwonen!” Helemaal leuk, super spannend en een nieuwe logische fase in ons leven. Huisje ingericht, verwonderd over de toch wel wat andere cultuur in Brabant dan bij ons ‘in het Westen’ en enthousiast over alle mooie nieuwe avonturen die we gingen beleven.

Huisje, boompje, beestje…….alleen geen werk……

Ik ben op mijn 15e al begonnen met werken in de weekenden en vakanties. Na mijn beroepsopleiding had ik meteen de keuze uit een aantal banen en heb ik toegewerkt naar één van mijn 2 goals. Werken in de luchtvaartsector en op mijn 21e: goal achieved! En mijn andere goal: werken voor de Marine…..niet vreemd als schippersdochter toch? En ja, ben door de selectie heengegaan na mijn middelbare school en heel ver gekomen ook nog. En toen moest ik een keuze maken: wel of niet naar Den Helder (KIM) terwijl mijn vriendje in Breda (KMA) studeerde. Ik koos uiteindelijk voor een korte beroepsopleiding en rolde de luchtvaart in.

Werk, deel uitmaken van een team blijkt heel erg belangrijk voor me te zijn. Dus op zoek naar een passende baan in Uden en omstreken…..dat bleek serieus moeilijker dan verwacht. De banen die ik vond, werd ik alleen maar ongelukkiger van. En uiteindelijk met gierende banden terug naar Schiphol, een dagelijkse rit van ruim 2,5 uur heen en terug afhankelijk van de files. Dit geeft wel aan HOE graag ik weer aan het werk wilde! Trots als een pauw dat ik weer in mijn felbegeerde rode uniform mocht lopen.

Na een jaar of 7 zijn we terug verhuisd naar het Westen. Home Sweet Home! Mijn man mocht voltijds gaan studeren aan de TU in Delft en werd daarna geplaatst in Den Haag. Twee kids binnen 2 jaar, vaste baan op Schiphol en opnieuw een nieuw ‘thuis’ gevonden.

Er volgde een tourtje VS: een plaatsing voor 3 jaar. Wat een mooie kans, geweldige uitdaging voor het gezin. Ook nu er weer voor gekozen om te verhuizen voor de KLu, tuurlijk! Mijn baan opgegeven en samen met onze 2 jonge kids genieten van een bijzondere periode in de VS. De man happy met zijn nieuwe functie, een super groep met mensen om ons heen, ik voornamelijk druk met huishouden & kids.

Huisje, boompje, beestje…….alleen geen werk……again……

En ondanks dat ik veel bijzondere en dierbare mensen om me heen had, we echt veel leuke dingen deden, voelde ik een gemis. Een soort ‘empty nest syndrome’ maar dan niet van je kinderen. En dat heeft invloed op je gezin. Complete worsteling met mezelf want hoe kon ik me zo voelen terwijl het leven om me heen er zo mooi uitzag? Uiteindelijk kreeg ik de kans om op de Nederlandse ambassade in Washington DC te gaan werken voor de Defensie attachés. Men kende mijn achtergrond en werkervaring en zocht op hele korte termijn iemand binnen de Defensie afdeling. Joehoe! Zie hier: een gelukkig mens. En guess what: ik had een Marine Generaal als baas. Hiermee goal 2 ook afgevinkt 🙂

Die ervaring heeft me overigens geen windeieren opgeleverd. Nog voordat we waren terug verhuisd naar NL kon ik kiezen uit een aantal banen. Mijn CV was ondertussen indrukwekkend; een recente baan op de ambassade binnen Defensie was ‘the icing on the cake’. Super belangrijk natuurlijk want wij, de partners van, geven best vaak onze carrière op en nemen daarmee een grote gok. Vind ik uiteindelijk toch weer een leuke uitdagende baan?

En op dit moment wonen we weer in de VS, dit keer voor 4 jaar. Onze teenagers gaan als een trein en hebben ons eigenlijk niet meer nodig (nou ja….house & border en zakgeld worden nog wel erg gewaardeerd). Ik heb ook wederom een mooie carrière opgegeven in NL. Vrijwillig en vol enthousiasme uiteraard. De afgelopen jaren keihard gewerkt en alles geprobeerd zoveel mogelijk te faciliteren voor iedereen. Niet altijd even gemakkelijk en gezellig: door een nieuwe plaatsing op vliegbasis Volkel en de beslissing genomen om eens niet te verhuizen, betekende wel overigens dat mijn man intern ging op de basis gedurende de week. Hard work op alle fronten! En dus dacht ik met deze verhuizing naar de VS: rust in de tent. Gewoon even een aantal jaar gaan genieten en leuke dingen doen. Gewoon even een aantal jaar niet werken……slik……

Huisje, boompje, beestje…..alleen geen werk…..desperate housewife?!

Het werkt niet, niet alleen voor mij niet maar voor meer van de partners hier. Het is gewoon niet genoeg. En het is niet alleen de verveling die me parten gaat spelen. Ik voel een bepaalde eenzaamheid, een niet meer onderdeel zijn van een team. Ik heb het gevoel dat alles om me heen gebeurt, ik toekijk en ondertussen compleet stil sta. Ik ben bang dadelijk niet meer interessant te zijn voor de arbeidsmarkt omdat ik er een aantal jaar tussenuit ben geweest. En on top of that nu totaal financieel afhankelijk te zijn van m’n partner, geen eigen inkomen te hebben. En dat, dat vind ik allemaal vervelende gevoelens. En als ik me verdiep in de mogelijkheden om te gaan werken voor een Amerikaanse werkgever of op afstand (huis) voor een Nederlandse werkgever, word ik geconfronteerd met een aantal zaken waarop ik niet makkelijk een antwoord lijk te kunnen vinden. Geen idee of ik vragen moet neerleggen bij de Belastingdienst, een belastingconsulent, de zorgverzekering, de Kamer van Koophandel, DCIOD of Global Connection? En dan zakt me eigenlijk alweer de moed in de schoenen. Hierop kun je je niet voorbereiden in Nederland. Zelfs ik niet die nu voor een 2e keer in de VS woon. Het overkomt je gewoon.

Tegenwoordig is er gelukkig wel de mogelijkheid om een werkvergunning aan te vragen in de VS. Let wel: een zeer bureaucratisch en stroperig proces waarvan je eigenlijk al zou willen dat dit wordt opgestart op het moment dat je uit Nederland vertrekt en onderdeel is van het verhuispakket. En dus de procedure opgestart en nu maar hopen, heeeeel hard hopen en een beetje mazzel hebben, dat ik een baan kan vinden. Ook weer als investering in mijn toekomst: geen kids meer thuis tegen 2021 in NL. Dus ik ga nog ff maximaal knallen tot aan mijn pensioen! #carrierebitch

 

 


Net als Jolanda ook aan het worstelen met je carrière, omdat de functie van je Luchtmachter toch vaak ‘in the lead’ is? Of is het bij jullie juist andersom en draait het om jouw werk? Het kan natuurlijk ook zijn dat je helemaal niet zo’n ‘carrierebitch’ bent en dat je met volle tegen geniet van wat het leven elke dag op je stoep legt. Hoe dat ook; laat je horen en deel je mening en bevinding met de andere Partners Van. Wat kennis is macht, maar delen is kracht!

Jolanda‘Desperate housewife’ of ‘Carrierebitch’?

7 comments

Join the conversation
  • Tessa - 17 april 2019 reply

    Zo herkenbaar Jolanda! Mooie blog en veel respect dat je blijft proberen iets voor jezelf te zoeken!
    Succes en dank dat je dit met ons wilde delen!

    Jolanda - 17 april 2019 reply

    Dankjewel Tessa! Never give up right? 😉

  • ChrisB - 18 april 2019 reply

    Mooi geschreven, wens je veel succes Jolanda.

    Jolanda - 18 april 2019 reply

    Thanks! Ff doorbijten maar weer 😉

  • Liesbeth - 23 april 2019 reply

    Leuk stuk weer.
    Deels ook herkenbaar. Ik heb vanaf mijn 14e ook altijd gewerkt. Toen we kinderen kregen was hubby vier, meestal vijf dagen in de week op de basis, waardoor de zorg van de kids vooral op mij neer kwam naast mijn baan. Werken, eten maken, kids naar zwemmen, sport en ze opvangen als ze ziek waren. Het was allemaal zo gewoon, met geen opa’s en oma’s in de buurt.
    Toen we gingen verhuizen naar Amerika werd al snel duidelijk dat werken in Amerika wel iets anders zou betekenen dan in Nederland (veel minder vrije dagen, beperkt in reizen, lange dagen, sociale zekerheden die weg vallen, naast een hubby die vaak weg is voor het werk, etc). Ik heb wel mijn werkvergunning aangevraagd en gekregen, maar ook besloten dat ik eerst eens zou gaan kijken hoe het zou zijn om vier jaar vakantie te nemen. Vier jaar vakantie tussen 8:00 uur en 14:00 uur. In die tijd doen wat IK leuk vind. Als er een bijzondere activiteit op school is, de kinderen vakantie hebben of als er iemand ziek is, dan ben ik er voor hen. Geen problemen met vrij nemen, want ik bepaal het zelf. Ik ben vrij snel begonnen met vrijwilligerswerk op de vliegbasis en op de scholen van de kids. Nee, het vrijwilligerswerk is niet te vergelijken met een betaalde baan, maar vooral werken op de vliegbasis onder de Amerikaanse Partners Van is erg leuk en leerzaam.
    Mijn vier jaar vakantie zit er bijna op. De kids krijgen eind mei vakantie en vervolgens keren we deze zomer terug naar Nederland. Naast mijn vrijwilligerswerk had ik nog het nodige aan vrije tijd, maar ik heb me geen dag verveeld in Amerika. Eindelijk tijd voor mijn hobbies, gezelligheid met vriendinnen, veel sporten en toch ook nuttig en zinvol bezig zijn.

  • Carin - 5 juli 2019 reply

    Dank voor het delen, heel herkenbaar! Het is soms makkelijker “partner van” te zijn als je ook onderdeel bent van je eigen team. Wens je succes in alle opzichten!

  • Esther - 5 februari 2020 reply

    Hé Jolanda!! Jeetje, wat herken ik je struggles en dan moet ons VS avontuur nog beginnen. Moedeloos hoe er naar ons “partners van” wordt gekeken: vandaag gezien dat BZ toch al een stapje verder is hier in (met in ieder geval informatie voorziening over werken). Ik bijt mij er in vast: mijn eigen bedrijf wil ik overeind blijven houden tijdens ons jaartje. Hopelijk lukt het jou ook om snel aan de slag te gaan! Lieve groetjes, Esther (vrouw van Laurens, ook oud-Volkel)

Laat een antwoord achter aan ChrisB Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *