En dan is daar de diagnose. B12 Tekort. Opnamestoornis…. Het is sinds begin 2017 dat ik mij in toenemende mate moe voel. Moe, moe, moe. Geen puf om wat dan ook te doen. Vergeetachtig, slecht geconcentreerd. Wel zin, maar geen energie. Niets voor mij, ik vind van alles leuk en ben gewend een actief en betrokken mens te zijn. Nu vergeet ik verjaardagen, gesprekken die ik met vrienden voer ben ik een paar uur later weer grotendeels kwijt. Appjes of mails die ik niet direct beantwoord, worden vaak helemaal niet meer beantwoord…

Logisch, dacht ik. Vast de stress rondom de aankomende verhuizing naar Nederland. Een zoon met veel problemen op school, een zoon die niet eet. Drie actieve jongetjes in huis en er veel alleen voor staan.

Eenmaal terug in Nederland werd het steeds erger.

De kilo’s vlogen eraan, de vermoeidheid en vergeetachtigheid namen toe. Mijn haar viel erger dan ooit uit en mijn conditie en uithoudingsvermogen  bereikten een dieptepunt. Bakken, schrijven, al die dingen die ik zo graag deed waren me nu te veel.

“Logisch”; zei mijn omgeving. Verhuizen is een life-event, zeker vanuit een ander werelddeel. Drie kinderen is ook niet niks. Een zoon met diagnose autisme en opname in een kliniek om zijn eetstoornis te behandelen. Andere zoon steeds bozer en tegendraadser –wellicht ook autistisch, en nog steeds een man die vaak weg is dus veel op mijn schouders. Je geeft al jaren borstvoeding, dat vreet natuurlijk ook energie. Zoekend naar een nieuwe daginvulling, actief in de ouderraad op school, zorgen voor familie die nu weer op ons kan steunen. Geen nee kunnen zeggen en streng zijn voor jezelf.  Heb jij niet “gewoon een burn-out”? Er zijn er die dat om minder krijgen.

Heb jij niet “gewoon een burn-out”?

Vreemde vlekken voor mijn ogen, tintelingen in armen en benen. Migraine-aanvallen na het sporten, de hele dag koukleumen en elke ochtend al moe bij het opstaan.

Aan vakantie toe, riep ik. En dus had ik in de afgelopen meivakantie goede hoop dat ik me eindelijk weer wat beter zou gaan voelen. Op naar Zuid-Frankrijk, waar we twee weken eens even lekker helemaal NIETS zouden doen. Uitslapen, strandhangen, boeken lezen.

Maar waar ik vroeger probleemloos de helft van de rit achter het stuur voor mijn rekening nam, kon ik het nu amper 2 uur volhouden. En na een week elke dag van 21.00 tot 10.00 slapen, voelde ik mij nog steeds uitgeput en futloos. Met de kinderen naar het strand was me eigenlijk al te veel, laat staan dat ik energie had om met ze te gaan wandelen in de bergen of ruines te bezoeken. Al die dingen waar ik zo naar uitgekeken had. Wel zin, geen puf.

Waarom zou ik voor zoiets de tijd van een dokter verdoen?

En dus was het daar, op het balkon aan de Middellandse zee, dat ik besloot dat ik maar eens naar de huisarts moest. Maar hoe ga ik dat aanpakken, dacht ik. Ze zien me aankomen met mijn vermoeidheid. Ik hoorde ze al zeggen: “Natuurlijk bent u moe mevrouw! Drie kinderen, die wilde u toch zelf? Een met autisme, tja, dat vraagt nogal wat. Zo’n verhuizing, dat geeft natuurlijk ook veel onrust.  Gewoon van die bank afkomen, schop onder uw kont, dan gaat het vanzelf over. Bewegen en gezond eten, daar knapt iedereen van op”. Waarom zou ik voor zoiets de tijd van een dokter verdoen. Moe…dat zijn we tenslotte tegenwoordig toch allemaal? Ik ben verdorie een sterke vrouw, een “proud army wife” notabene.

Ondertussen had ik gesprekken met mijn zusje, die sinds een paar maanden na een lang traject van ‘wat is er toch aan de hand’ de diagnose B12 tekort had. Bij vrijwel elke klacht die zij benoemde sprak ik herkenning uit, wat uiteindelijk leidde tot zo’n grote frustratie van haar kant dat ze mij verbood nog langer te beweren dat ik dezelfde klachten had, zolang ik niet naar een dokter was geweest.

Tot mijn verbazing vond de assistente mijn klachten een prima reden voor een dubbele afspraak!

Met het lood in mijn schoenen stond ik eindelijk op een ochtend voor de balie in de huisartsenpraktijk. Tot mijn verbazing vond de assistente mijn klachten een prima reden voor een dubbele afspraak, en zo kwam het dat ik vrij snel daadwerkelijk bij de dokter zat om mijn verhaal te doen. Een paar uur later was ik een paar buisjes bloed lichter en had mijn arts al mijn verontschuldigingen voor het verdoen van haar tijd vakkundig van tafel geveegd.

Een week later terug aan haar bureau bleek, toch nog tot mijn verbazing, dat ik kerngezond ben….op het B12 gehalte in mijn lichaam na. Niet omdat ik te weinig B12 met mijn voeding binnen krijg, maar omdat mijn lichaam heeft besloten geen B12 uit voeding op te nemen. Gevolg: Ernstige vermoeidheid, nul energie, koud hebben, haaruitval, tintelingen, vergeetachtigheid, concentratieproblemen en nog een hele waslijst aan klachten die erin geslopen zijn. Klachten die inderdaad ook hadden kunnen passen bij een burn-out of stress, maar die bij mij dus worden veroorzaakt door een lichamelijk probleem.

…nu is de schade ook al zo ver dat het veel langer duurt om weer op te knappen.

Nu aan de pillen en waarschijnlijk binnenkort over op injecties. En dan maar geduld opbrengen, want het kan nog een flinke poos duren voordat ik daadwerkelijk van mijn klachten af ben. Achteraf kan ik boos worden op mezelf, dat ik niet eerder medische hulp heb gezocht. Dat ik mij niet eerder heb gerealiseerd dat het best een lichamelijk probleem zou kunnen zijn. Nu valt alles op zijn plek en snap ik dat deze situatie al een paar jaar aan de gang is, maar nu is de schade ook al zo ver dat het veel langer duurt om weer op te knappen.

Toch denk ik dat het voor veel van ons, vrouwen van militairen, herkenbaar zal zijn. We zijn trots, sterk en zelfstandig en dat moeten we ook zijn. Vooral van onszelf.  Voor ons gezin. Niet zeuren, gewoon doorgaan.

Hebben we er niet allemaal een handje van? We werken ons in de rondte, houden alle ballen hoog en dat alles onder een geweldige glimlach naar de buitenwereld. We zijn trots, sterk en zelfstandig en dat moet ook zo als ‘Partner Van’. Het wordt knap gevonden, altijd, maar het wordt ook van ons verwacht. Maar je lichaam houd je niet voor de gek… een call back, net als bij Karlijn, kan voor ons allemaal op de loer liggen. Wat is jouw ervaring en wat doe jij om op je gezondheid te letten? Of raas je door als een malle? Laat je reactie hieronder achter. Niet alleen fijn voor Karlijn, maar voor ons allemaal. En @Karlijn: beterschap!