Blog

Onze digikids, hoe gaan we daarmee om?

Vele van ons hebben ze rondlopen en op de bank zitten: digikids. Onze digitaal georiënteerde prinsjes en prinsesjes. Vooral als onze Luchtmachter van huis is zijn we er misschien wel wat ‘soepeler’ in. Of niet dan? Daarom een (in)kijkje op het opvoeden. Want het gaat ons als ‘Partners Van’ met onze kids niet altijd even makkelijk af. Zeker niet in deze ‘moderne tijd’. Of nog specifieker: de digitale, snelle, alles-kan-alles-mag-wereld waarin we ze laten opgroeien. En alle zorgen die dat met zich meebrengt. Jullie bekend met Simon Sinek? Ik kom zelf uit de Marketing-wereld en ik ken de beste man van zijn ‘golden circle’. Maar goed… Zijn filmpje over de millennials zagen wij (volgens mij een keer in bed op FB, heel slecht… moeten we het ook eens over hebben) voorbij komen en zette ons flink aan het denken.

Mijn lief en ik hebben het filmpje beide eens goed bekeken. De zogenaamde ‘millennials’ waar Simon het in zijn filmpje over heeft zijn weliswaar iets ouder dan onze kinderen, maar wel de eerste generatie die echt met de welvaart, de steeds meer ontwrichte maatschappij en technologie van deze tijd is opgegroeid. Volgens Simon gaat het met deze generatie helemaal mis, en wel om het volgende;

  1. Opvoeding: kinderen leren van jongs af aan dat ze fantastisch zijn. Ze kunnen alles worden, ze doen het constant fantastisch en de toekomst wordt te gek. Ook al is dat uiteraard niet waar.
  2. Technologie: we worden continu verslaafd gemaakt aan bevredigingsimpulsen, of het nu in (social) media of in games zit. Een reply in WhatsApp, een like op Facebook, een tier in Fortnite. Heel veel impulsen, heel veel dopamine. Continu afleiding en iedereen verslaafd.
  3. Ongeduldigheid: voor kinderen van nu wordt iedere behoefte meteen bevredigd. Wil je iets kopen: nu bestellen, iets kijken: zet maar aan, afspreken met een vriendje: een ouder regelt het direct voor je.
  4. De echte wereld: als de kids buiten de veilige wereld van thuis gaan rondlopen blijkt de werkelijkheid weerbarstig. Afwijzing, onderaan beginnen, verveling, stilstand, betekenisloosheid. Allemaal nieuw. En daar gaat het pas echt mis.

Nu zegt Simon niks dat we niet al wisten, maar hij legt wel bloot waar we onze kinderen aan onderwerpen. Een ongezond zelfbeeld, verslaving en een wereld zonder restricties. Wij hebben twee meiden, 7 en 8 jaar. Ik vind mijn kinderen bovengemiddeld knap en slim. Als ik naar hun toekomst kijk denk ik vrijwel nooit aan de realiteit van het geploeter in mijn eigen leven. Daarnaast gun ik ze ook alles en moet ik mezelf tegenhouden niet elke dag als een soort van verjaardagsfeest te zien. Net als hun leeftijdgenoten worden ook zij omringd door schermpjes, spelen ze online spellen en vertonen ze af en toe vrij serieus verslavingsgedrag.

We hebben bijvoorbeeld een schermtijd ingesteld van een half uurtje per dag. Is deze om, dan gaat automatisch de vergredelaar erop en kan er niet meer gespeeld worden op de ipad (m.u.v. educatieve spellen). Let wel: het is niet zo dat mijn kinderen fantastisch voorbereid worden op een succesvol en betekenisvol leven. Wij zijn ook maar ouders en proberen van alles, maar we worden er met elk jaar wel beter in (en komen met de leeftijdsfases ook steeds weer voor verschillende uitdagingen te staan natuurlijk…)

Maar… graag deel ik mijn bevindingen met jullie:
  • 1: Laat ze zich lekker vervelen. Huh? Vervelen is goed? Jazeker! Dus als je kind even loopt te lummelen of alles ‘SAAI!’ vindt, is dat helemaal niet erg. Saai betekent rust. En rust betekent oplaadtijd voor de hersenen. Ook worden ze bijzonder creatief van vervelen. Periodiek worden onze kinderen blootgesteld aan een een aantal uur onbestemde tijd. Geen voetbaltraining, geen vriendjes te spelen, geen schermentijd. Gewoon niks. Binnen een paar minuten zien ze de zee van ellendige tijd voor zich en worden ze onrustig. Mag ik op de iPad? Nee. Wil jij met me spelen? Nee. Mag ik met een vriendje spelen? Ja, maar dan wel hier. Er wordt gezucht. Geklaagd. Maar even later gaan ze buiten spelen, lezen, met de Playmobil pony-manage spelen of doen ze rollenspellen samen. Allemaal prima.
  • 2: Hop, de tuin in. Een frisse neus halen klinkt wat ouderwets (help, ik zeg dit omdat mijn moeder het zegt en… nu zeg ik het ook!), maar het werkt als het een gewenning is. Onze meiden spelen dus inderdaad verplicht buiten. Het maakt niet uit wat voor weer het is. Het maakt ook niet uit wat ze doen. Als het maar buiten is. Buiten is er nooit een scherm. Alles wat ze buiten doen moeten ze zelf verzinnen, buiten is altijd fysiek en buiten staat ook vaak voor het leren van nieuwe skills. Dus… er worden hutten gebouwd, er is een ‘eiland’ gemaakt. Ze spelen ‘koe’ en ‘hond’ samen en… gaan picknicken. Super mooi!
  • 3: Ons huis, onze regels (ook voor technologie). Bij ons willen ze nogal graag op de Ipad. Nu bind ik een beetje ontspanning ook heel goed, dus mogen ze dat door de weeks dagelijks… een half uurtje! Op zondag mag dat zeker wel langer. WE hebben de schermtijd ingesteld op hun ipads en ze weten nu ook ‘op is op’. Maar… goed voorbeeld doet volgen, dus ook wij als ouders moeten niet constant met onze telefoons in de hand zitten. Trouwens weleens gekeken naar je eigen schermtijd? Dat kan ook wel eens schrikken zijn joh! Maar.. nu gebruik ik ook mijn telefoon voor Google Maps in de auto, dus die tijd telt niet:) NOu, ik lijk wel een kind zeg. Anyway; we zijn aangekomen bij punt 4:
  • 4: Opvoeden is leren. Voor ons als ouders, maar ook voor de kinderen. Voor de kinderen betekent dit dat we ze meenemen in onze motivatie. Ze weten dat er altijd een reden is dat we doen wat we doen. Ze moeten bewegen, want als ze sterk zijn kunnen ze hard rennen, lang leven, goed turen en paardrijden in hun geval. Ze moeten goed en bovenal gezond eten, want ze hebben energie nodig om te kunnen bewegen (en om te gamen natuurlijk). Sympomen leren we ze eenvoudig (her)kennen: Moe komt door slaapgebrek, dus dat betekent vroeg naar bed. De dag erna weer fit zijn is een gevolg van een goed nachtje slapen. Irritatie na een kislukt spelletje op ipad betekent afkoelen, want het is maar een spelletje. De volgende keer dat ze weer spelen herinneren we haar aan d’r woede en gaat ze het anders oplossen. Zo begrijpen ze stapje voor stapje waarom hun eigen gedrag gevolgen heeft en leidt dat (soms) tot eigen keuzes in ander gedrag.

De vraag is natuurlijk of ons experimenteergedrag er toe gaat leiden dat onze kinderen straks gepokt en gemazeld aan het grotemensenleven gaan beginnen. Het enige dat ik wel weet is dat ze in ieder geval niet kunnen zeggen dat ze geen ervaring hebben met verveling, restricties, tegenslag en een soms pijnlijk zelfbewustzijn. HA!


Ik doe natuurlijk ook maar wat. Maar hoe doe jij het? Is het fortnite of good night? Vrijheid, of enige restricties? Jouw normen en waarden gelijk aan die van je kind? Super benieuwd. Ook of je ‘soepeler’ bent als je Luchtmachter van huis is. Benieuwd naar je reactie.

 

MoniqueOnze digikids, hoe gaan we daarmee om?

2 comments

Join the conversation
  • Tessa - 6 februari 2019 reply

    Een van de beste vrienden van mijn zoon noemde ons ‘te streng voor deze tijd’
    Ik denk dat ik het maar als een compliment moet opvatten 🙂 of niet natuurlijk want misschien heeft hij gelijk en kan ik me maar moeilijk aanpassen aan deze generatie…
    Betekent het dan dat onze jongens geen schermtijd hebben? Nee, natuurlijk niet. Hier zijn regelmatig Fortnite avonden, of zondagochtenden. En als vrienden een borrel komen drinken, juich ik het alleen maar toe:) Maar sinds de Ipad structureel gebruikt wordt voor school is schermtijd, buiten schoolactiviteiten, door de weeks ip niet aan de orde. Ik zeg ip niet, omdat de oudste zoons al op de middelbare school zitten en ik weet niet wat zij doen tijdens de pauze.
    Maar laat ik mijn kinderen zich wel eens vervelen? Absoluut! Vinden vriendjes van mijn jongste zoon mij stom omdat ze altijd buiten moeten spelen als ze bij mij komen? Zeker weten (gelukkig blijven ze wel komen ;))
    Ik ken het filmpje van Simon ook, ben het niet volledig met hem eens maar hij heeft wel rake punten. Aan de andere kant, technologie etc is van deze tijd. Ik denk dat wij ouders ook een soort van evolutie moeten doormaken om hier goed om te kunnen gaan. Ik vind het in elk geval super lastig om hier altijd maar weer verantwoord mee om te gaan.
    Waar ik het wel mee eens ben is dat de kinderen van deze tijd bijna geen teleurstelling meer mee mogen maken, elke tegenslag wordt weggepoetst of het liefst voorkomen. Daar is trouwens ook een term voor … Curling Kids. Ondanks dat ik ook het liefst heb dat mijn kinderen het altijd leuk hebben, komt teleurstelling en afwijzing etc voor in deze wereld, en daarmee omgaan is gewoon lastig. Toch bijt ik dan de zure appel door en zeg ik tegen mijn zoon ‘daar wordt je hard van’… en dan hoor ik ook mijn moeder in mijn eigen hoofd 😉

  • Monique - 6 februari 2019 reply

    Haha, nou zeker, Tessa! Hoewel ik denk dat wij ‘militaire gezinnen’ er eigenlijk ook best een handje van hebben om onze kids op te laten groeien met de leus ‘Daar wordt je hard van..’ Mijn meiden vallen, klimmen in bomen, zitten onder de blauwe plekken, maar…. goed ook voor hen om te ervaren dat dat helemaal niet erg is en dat ze daar ook weer prima bovenop komen (wel flink balen als de zoveelste legging weer kapot is, of er weer een gat in een shirt zit..)

Laat een antwoord achter aan Monique Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *