“Mam, wanneer gaan we nou mijn kinderfeestje vieren?” Ik denk: kinderfeestje… zijn verjaardag was afgelopen herfst… oh sh*t! We hebben nog steeds geen kinderfeestje gegeven, ach het is al bijna maart, niets aan de hand toch?! Natuurlijk voelde ik me alweer de “slechtse moeder ooit” en probeer ik met alle macht excuses te bedenken waarom dat nu nog steeds niet gebeurd was: mama heeft school op vrijdag, en papa was in Las Vegas, toen kwam Sinterklaas en Kerst, en daarna ging papa naar Tuscon, toen waren we druk met familie en was papa te druk in Leeuwarden…. Mijn ’mentale babbelbox’, zoals we dat in coachingsland noemen, werkte 100% over maar het kwam gewoon uit op 1 ding: Geen Tijd!!

Wanneer je partner doordeweeks niet thuis is, vind dan maar eens een weekend waarbij er geen andere verplichtingen zijn, of een vrijdag dat papa wel op tijd thuis is én mama niet op school is. Misschien nog wel belangrijker, als je dan een weekend niks hebt, ben je dan bereid een dag daarvan op te geven voor 10 schreeuwende kinderen die cake en cola willen.

Beter zo dan elke dag thuis, daar zijn wij niet voor gemaakt…

Vaak krijg ik de vraag of het allemaal wel lukt met mijn gezin nu mijn man doordeweeks niet thuis is, of ik daar aan wen. Een lange tijd antwoordde ik altijd hetzelfde; ‘ja hoor, ik ben er aan gewend’ of ‘prima hoor, nu weet ik in elk geval waar ik aan toe ben”, of mijn favoriete is misschien wel “beter zo dan elke dag thuis, daar zijn wij niet voor gemaakt”.

Hoewel in elke reactie een kern van waarheid zit, merkte ik de laatste tijd dat ik ging nadenken over die vraag. Ben ik er, na 2 jaar samen in Alabama te hebben gewoond, wel weer aan gewend om alleen te zijn door de week? Wat vind ik er nu eigenlijk van? En wat vinden de jongens er van dat papa doordeweeks altijd weg is?

Het weekendhuwelijk nam ik voor lief, ik vond het zelfs een verbetering ten opzichte van de situatie daarvoor. 

Ik besef me dat ik er niet zomaar een antwoord op heb… want ik vind mijn vrijheid doordeweeks heerlijk, ik ben nou eenmaal productiever als manlief niet in huis is. Ook vind ik het erg fijn dat er duidelijkheid is, de kids weten dat papa maandag weg gaat en vrijdag weer thuis komt. Ik kan me herinneren dat ik dat nog het moeilijkst vond van de tijd dat hij nog vlakbij huis werkte… die telefoontjes aan het einde van de dag. Ik bedoel iedereen kent het wel toch, gestrand in Frankrijk, nog even hangen aan de bar, briefing liep uit etc… En dan heb ik het nog niet eens over de vele oefeningen, uitzendingen, nachtvliegen enzovoort. Nee, wat dat betreft was ik heel erg opgelucht dat hij in Den Haag ging werken. Duidelijke job, geen uitzending, af en toe een weekje of 2 naar D.C., maar in ieder geval geen lange oefeningen. Het was op dat moment echt een verademing! Het weekendhuwelijk nam ik voor lief, ik vond het zelfs een verbetering ten opzichte van de situatie daarvoor.  Dus toen wij afgelopen jaar te horen kregen dat hij naar Leeuwarden moest vond ik dat totaal geen probleem, sterker nog, ik was er heel blij mee.

Maar, waar ik even geen rekening mee gehouden had was dat S. weer ging vliegen, geen staffunctie zou hebben en dat oefeningen, lange avonden (ook op vrijdag) weer aan de orde zouden komen. Hij vindt het helemaal geweldig natuurlijk, en ik moet eerlijk zeggen dat ik hem dat ook gun. Na bijna 5 jaar een niet vliegende functie gehad te hebben snap ik helemaal waarom hij nu heerlijk aan het genieten is.

Ondanks dat ik hem dit allemaal gun, betekent dit wel dat ik alleen zit met de jongens en dat zij een vader hebben die alleen ’s weekends thuis is. Omdat ik het belangrijk vond om te weten hoe zij hierin stonden, stelde ik tijdens een doordeweekse avondmaaltijd de vraag:  ‘Boys, wat vinden jullie er nu van dat papa alleen in het weekend thuis is?’

‘Boys, wat vinden jullie er nu van dat papa alleen in het weekend thuis is?’

“Mam, in dit huis lijkt het net of papa alleen in het weekend hier hoort, het is normaal”
“Ik mis papa wel, maar ik weet dat hij goed werk doet, dan is het toch niet erg dat ik hem mis”
“Soms zou ik wel willen dat papa vaker thuis is, want het was wel heel leuk in Alabama met zijn allen in een huis”
“We zijn het wel gewend hoor mama, en als we papa nodig hebben is hij er altijd meteen”
“Maar als we weer naar Amerika mogen, dan zou ik dat wel willen hoor, dan zijn we weer samen”

Nooit had ik kunnen vermoeden hoe mijn jongens mij zouden verbazen, in hun volwassenheid en tegelijkertijd hun kwetsbaarheid. Ik bedoel, ze zijn tieners (13,12 en 10 jaar) maar ze konden de vraag beter beantwoorden dan ik.

…This is it! Beter wordt het niet!!

Naarmate ik langer over deze vraag ging nadenken en zeker ook na gesprekken met zoons en S. kwam bij mij ineens het besef… This is it! Beter wordt het niet!! Ik ga S. niet achterna verhuizen bij elke nieuwe functie, ik wil de jongens stabiliteit geven. Zij hebben hun school en vrienden hier, en ik heb inmiddels een liefdevol netwerk opgedaan, waar ik ontzettend dankbaar voor ben.  Dat betekent dat we voorlopig in deze situatie blijven zitten en dat we waarschijnlijk – totdat de jongens gaan studeren of werken – in een weekendhuwelijk blijven zitten, dus… This is it!

Eerlijk is eerlijk, voor al wat wij als luchtmachters en thuisfront moeten doorstaan is de beloning maar magertjes.

Natuurlijk kijk je dan met een scheef oog naar al die mannen die weggaan bij de Luchtmacht, die wel de keuze hebben gemaakt om niet langer voor defensie te werken. Want eerlijk is eerlijk, voor al wat wij als luchtmachters en thuisfront moeten doorstaan is de beloning maar magertjes. En dan heb ik het niet over de guiltbag die de luchtmachters aan hun partner geven, na een lange tijd van afwezigheid, maar over de structurele beloning van Defensie. Menig van ons partners verdienen meer in hun werk dan onze luchtmachters en sommige van ons denken nu misschien wel, tot hier… en niet meer verder. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit denk, wat als mijn man zou stoppen? Zouden we dan meer rust krijgen?

Daar ga ik voorlopig niet achter komen want er zal heel wat moeten gebeuren wil hij defensie verlaten… en dat is goed. Ondanks de huidige problemen en de (in vergelijking met het bedrijfsleven)  magere salaris wordt hij rijkelijk beloond door alle ervaringen die hij op doet. Als gezin hebben wij daar ook profijt van, de ervaringen die wij de afgelopen jaren als gezin hebben opgedaan vanwege zijn baan  bij de luchtmacht, had ik nooit willen missen. Dan heb ik het niet eens alleen over Alabama, maar ook het squadron-leven, de vele feesten, gala’s, squadron-uitjes die we gehad hebben. Maar voornamelijk  de vriendschappen die we in de loop der jaren hebben opgebouwd. Dat is al begonnen op de KMA, en die vriendschappen zijn goud waard. Die mannen beschouw ik als mijn broers, ik heb ze hun partner zien vinden en zij gaven daarmee mij weer vriendinnen. Mijn zoons hebben nu vrienden over de hele wereld. Online spelen en spreken zij geregeld met elkaar, en elke keer verbaas ik mij erover hoe sterk die vriendschap blijft.

Dit is waar ik aan denk als ik mezelf de vraag stel, ‘Wat vind ik er van dat mijn man doordeweeks weg is?’ Ja, ik vind het moeilijk, en ik klaag af en toe steen en been. Hij zal nooit in een speech benoemen dat ik hem zonder te klagen steunde, want reken maar dat hij af en toe hoort wat voor K..baan hij heeft. En ja, hierdoor moet ik dingen opgeven, zijn er keuzes gemaakt die ik anders misschien niet zou maken. Dan onze jongens, ook zij hadden papa liever elke avond thuis gehad en moeten hiermee dealen. Maar wil ik het anders… willen wij het anders? Nee, want dat betekent misschien wel dat hij de luchtmacht moet verlaten en dat willen we voorlopig nog niet. Daarvoor zijn de ervaringen die we hebben opgedaan en de ervaringen die we nog gaan krijgen ons teveel waard.  Dus neem ik dit weekendhuwelijk voor lief, en proberen we te genieten van alle vrije tijd die we met elkaar hebben en zien we wel wat de toekomst ons brengt.

Je moet kunnen vallen en weer opstaan.

Het leven is als Partner Van absoluut niet makkelijk, het vergt veerkrachtigheid, je moet kunnen vallen en weer opstaan. Je moet er tegen kunnen je kinderen teleur te stellen en je soms de allerslechtste ouder ter wereld kunnen voelen, terwijl je heus wel weet dat je dat absoluut niet bent. Maar zolang S. gelukkig blijft in zijn functie als luchtmachter, ben ik een gelukkige, soms wat vermoeide, chagrijnige, mopperige maar bovenal trotse Partner Van… en als ik dan klaag, ja… dat moet hij dan maar gewoon voor lief nemen.

Dat kinderfeestje is er inmiddels van gekomen. 10 schreeuwende kinderen in een trampolinepark, 1 ontzettend vrolijke 10 jarige zoon die dit antwoordde op mijn vraag of hij het nou erg vond dat hij zo lang moest wachten op zijn feestje: “Tuurlijk niet mam, dit was het beste feestje ever, en nu was ik voor een tweede keer jarig in 1 jaar! Zullen we het de volgende keer ook weer zo doen?’

Killed it, nailed it… I’m Superwoman!!

Een superman of -women? Net als Tessa? Of zie jij het juist helemaal anders? Reis jij – al dan niet met je gezin – je Luchtmachter achterna, of kies je voor stabiliteit op één plek en ga je voor het weekendhuwelijk als dat nodig is? Heel benieuwd hoe andere Partners Van hiermee omgaan. Maar een ding is zeker, als Partner Van moet je sterk en veerkrachtig zijn. Die hebben we maar mooi in the pocket dan! Laat je horen hieronder, daar hebben we allemaal wat aan!