Blog

Terug naar het begin

Nu er komende zomer weer wissels gaan plaatsvinden en nieuwe gezinnen zich momenteel voorbereiden om dan deze kant (Washington, DC, USA) op te komen, gaan mijn gedachten weer wat vaker terug naar het begin. Je hebt toch werkelijk geen idee waar je aan begint, eigenlijk. Ik heb het weleens vergeleken met het krijgen van kinderen. Je denkt dat je een beetje beeld hebt, alhoewel je ook geen idee hebt. Maar oké, je weet dat er een baby aan zit te komen, die bevalling wordt natuurlijk zwaar. En dat die beginperiode met gebroken nachten vast zwaar gaat worden. En dat je je draai zult gaan vinden uiteindelijk, samen. Maar je hebt – ondanks al die voorlichting van verloskundigen en lactatiekundigen enz – GEEN IDEE tot het zover is. En dat kun je ook alleen achteraf zien en voelen. Zo kijk ik terug op ons avontuur hier in Amerika, op onze start hier. We hadden werkelijk geen idee – ondanks de uitgebreide voorlichting van DCIOD. Sure, een ander land, een nieuwe taal voor de kinderen, we zullen ons weg moeten gaan vinden, samen. Het wordt niet makkelijk, ongetwijfeld. Maar dat gaan wij fixen. Lang leve die honeymoonfase… Ik herinner me dat ik tijdens de voorbereiding op ons Amerika-avontuur vaak sprak over ‘indalen’, alsof ik het had over een baby die zich klaarmaakte voor een geboorte. Zo waren wij aan het indalen om te verhuizen naar een ander land.

Dat met een gezin naar het buitenland verhuizen iets anders is dan alleen of met je (volwassen) partner, dat is voor eenieder wel helder. Ik herinner me onze bezichtigingsreis hierheen, mei 2017. Op naar DC om een huis te vinden voor ons gezin voor de komende paar jaar. Het was allesbehalve een snoepreis, het was flink werken. We zagen give or take zo’n 40 huizen in die paar dagen!! Sommige huizen alleen van buiten, dat was voldoende om de auto weer rap om te keren. Andere huizen bekeken we van binnen, met de makelaar. De ene desillusie na de andere. Op een gegeven moment toch lichtelijk in paniek, “dan maar zonder huis terug naar Nederland en hier in een hotel gaan wonen tot we een huis vinden”. De huizenmarkt hier is totaal hysterisch. Hysteria in de Gloria. Met gemak vragen ze hier in DC 4000 dollar per maand voor een huis dat al in geen 25 jaar fatsoenlijk onderhoud onderging. Maar, zoals het vaker gaat weten we inmiddels, het allerlaatste huis, op de valreep, werd het. Onze makelaar gaf aan: volgens mij is dit jullie huis! Het stond nog niet eens online, het kwam op de markt, we zouden snel moeten handelen. Een application indienen, iets boven de vraagprijs/huurprijs, bieden en BAM. Van ons! Daar ging nog een week overheen, met ellelange contracten (in het kort: “jullie zijn verantwoordelijk voor ALLES”) en vragenlijsten en administratie. Dubbele maanden huur als borg. Cheques (?), het feit alleen al dat men hier nog met cheques betaalt is al voer voor een nieuw verhaal…

Enfin, we hadden een huis gevonden. En in de tussentijd, ook al was die huizenjacht best wat spannend en frustrerend. We waren samen. In Amerika, en dit keer om er te gaan wonen! We genoten van de zon, het land, het eten, de prachtige omgeving. Jetlag, who cares! Dit is HET LEVEN! We hoefden alleen voor onszelf te zorgen. Ach, een rij, we sluiten achteraan. Een mooie oefening in mindfullness, Amerika’s que rijen. Eigenlijk herinner ik me vooral oohs and ahhs. Dit zou geweldig gaan worden!

Maar toen, toen gingen we dus echt en toen gingen we als gezin. Afscheid nemen, ugh en auw, nu was het echt. Familie en vrienden achterlatend, acht koffers, twee kinderen plus nog 4 rugtassen en 2 handbagagekoffertjes meenemend. Een volledig leven in koffers en tassen, de rest van ons huishouden reeds in Amerika aangekomen in een container. Wachtend in de haven van Baltimore om bij ons nieuwe huis te worden afgeleverd. De kinderen vonden het zo spannend, de lange vliegreis. Het nieuwe land. Hun referentiekader tot op dat moment waren alleen nog vluchten naar Ibiza! En bij ons avontuur in Amerika dachten zij dus aan een herinnering op Ibiza. Hier aangekomen was het boven de 35 graden. Ik zie ons nog Dulles International Airport uitwandelen. Klap op de kop! Rocco zei meteen: het ruikt hier vies mam. Het stinkt hier. Sja, het rook anders dan in Nederland. Geen idee, had ik nog niet over nagedacht… natuurlijk ruikt het hier anders. Daarna volgde voor hen de ene na de andere eerste ervaring: jetlag, middenin de nacht wakker, vermoeid en huilen, het eten ruikt vies, “dit is geen kaas!”, het water smaakt zelfs anders “en echt niet lekker” en “ik wil gewoon Roosvicee”! Okidoki. Ja. Ik snap dat allemaal. Maar ik kon er niets aan veranderen. Nu zou ik geloof ik nieuwkomers wel adviseren om wat bekend voedsel mee te brengen, maar je kunt natuurlijk ook net als wij ‘cold turkey’ gaan. Uiteindelijk kiezen ze wel (Amerikaanse) eieren voor hun geld…

Alle begin is wennen
Het begin is hectisch. Wij hadden op zich ongelofelijk geluk. We kregen al na 1 nacht in het hotel de sleutel van ons huis. We konden die dag dus meteen binnenkijken, naar Walmart rijden en schoonmaakspullen kopen (emmers, alles, echt opnieuw beginnen). De 2e dag konden we het huis vast ‘eigen maken’, wat schoonmaken. Op de 3e dag kwam ’s morgensvroeg de container al aan en konden we dus over, van het hotel naar ons huis. Die eerste dagen waren voor de kinderen natuurlijk niet heel erg leuk. We moesten gas, water, licht, internet, alles regelen voor ons huis, nog wat bankzaken, vast op zoek naar een auto want we hadden maar een paar dagen een huurauto en na 1 week moest manlief toch aan het werk (en had dan ook een auto nodig). Veel druk dus, en dat is nou juist iets waar Amerika niet zo goed mee overweg kan. Met haast. O.V.E.R.A.L  maar dan ook overal stonden we minimaal een uur in een rij, om vervolgens heel relaxt (lees: traag) geholpen te worden. De kinderen moesten auto in (airco snoeihard want “het is hier echt té heet mama!”) en zodra de airco lekker koud was (lees: “mama, mag ik mijn trui, ik heb het zo koud!”) auto uit (“ooooo, wat is het hier vreselijk heeeeeet!”). Om daarna door de hitte de trui weer uit te trekken en dan met zweetdruppel op de neus weer de volgende bank/kantoor in te stappen waar de airo op -10 stond en ze weer klappertandend naast ons zaten. Ze vlogen tegen het plafond. Was dit nou ons grote avontuur?

De dag van de verhuizing kwamen we vroeg in ons huis. Het zou richting de 40 graden gaan die dag dus we wilden de kinderen (en onszelf) vast even voorbereiden. Maar man, wat was het warm! De airco leek wel stuk! De airco was ook stuk. Die arme verhuizers. Arme wij allemaal. Eind van de dag stond alles in ons huis, maar wat was het een gruwel geweest. De kinderen verveelden zich en waren ontzettend vervelend. Een hele dag in een te warm huis zonder wifi (want niets ging vanzelf in het begin en niets ging ook in 1x goed… na 3x een afspraak te hebben gemaakt kregen we na een week wifi). Tot overmaat van ramp bleek ook de boiler het niet te doen. Er was geen warm water. De kinderen huilden, jammerden en klaagden. Ik zweette me gek, samen met manlief, probeerde zo goed als ik kon hen op te vangen maar moest ook nog 200 dozen zo snel mogelijk uitpakken. Eind van de dag stopten we de kinderen van wanhoop maar in de huurauto en gingen rondjes rijden, ze moesten afkoelen in airco. Rond 22u die eerste dag werd het weer een beetje een fatsoenlijke temperatuur in huis. Maar wat we ook deden, we kregen de kinderen niet meer afgekoeld. Ze weigerden te drinken, allebei. We dreigden, we scholden (op elkaar, want dat ga je dan doen he….), we waren wanhopig. In een bad zetten kon niet, want een kind dat zo warm is in een ijskoud bad zetten was natuurlijk geen optie. We probeerden het, maar zoonlief schreeuwde dat het pijn deed aan zijn lijf. Arm kind. We scholden nog wat op elkaar in de hoop dat het stoom afblazen het makkelijker zou maken. Needless to say, niks hielp.

Van kwaad tot erger
De volgende dag, ergens in de middag, verergerde de zaak. De kinderen werden steeds meer hangerig. Bleven te warm, ondanks (inmiddels gelukkig een werkende boiler) een lauw bad. Ze dronken te weinig, ik zag ze voor mijn ogen uitdrogen. Wat we ook deden, ze wilden niet (genoeg) drinken. Ik dacht: ze lusten het water, de appelsap, de jus d’orange, ALLES, niet. Ik dacht: jetlag. Ik dacht: verdriet want ze missen thuis. Ik dacht van alles. Het enige wat ik niet bedacht: die kinderen zijn hartstikke ziek!

Rond 19u ’s avonds besloten we, dit gaat niet goed. We moeten NU een arts voor die kinderen hebben, ze drogen uit! In een soort blinde paniek (Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen nu ik dit schrijf, dit paniekmoment heeft er flink ingehakt) de kinderen in de auto gezet en een ziekenhuis op google opgezocht. Geen idee nog waar we waren. We komen uit klein Nederland dus raakten ook nog extra in de stress van het feit dat google zei: nog 23 minuten rijden. WAT!? Nee, er moet een ziekenhuis dichterbij zijn?! Van de snelweg af! Nee, we weten niet waar we zijn, we volgen maar gewoon. Terug, de snelweg op! Inmiddels in mijn handen klappend en hun namen roepend, de kinderen wakker houden die leken weg te glijden, zo slap, zo van de wereld.

En dan kom je dus met twee kinderen de ER binnenhollen. Dat klinkt ook nog eens heel eng. Niks niet huisartsenpost. Gewoon ER. Geen verzekeringspapieren van de ambassade, nog niks geregeld. Wie verzint het, in die eerste dagen? Nu weet ik: dat moet je direct bij aankomst dus hebben. Je weet het het immers maar nooit! Veel (heel veel) handtekeningen later werden de kinderen gezien door de kinderarts en wat bleek: waarschijnlijk in het vliegtuig een virus opgelopen. Ze hadden allebei over de 40 graden koorts (ik dacht echt dat ze het gewoon warm hadden…)! De arts zei letterlijk: het is maar goed dat jullie nu hier zijn. Manlief en ik keken elkaar aan en waren kapot, doodmoe en verdrietig. Wat waren dit een zware dagen geweest en nu kwam de opluchting. Het lag niet aan een jetlag, het lag niet aan hen, aan ons. Het was een virus en ze konden helemaal niet drinken want ze hadden allemaal kleine blaasjes/blaartjes in hun mond (die wij helemaal niet hadden gezien).

Het duurde twee weken voor ze weer helemaal zichzelf waren, voor het virus het lijf had verlaten. Maar ze konden gelukkig thuis opknappen, en wij dus allemaal eindelijk even ademhalen. In de airco weliswaar! Dat begin was zwaar, zwaarder dan ik ooit had kunnen denken. En we hadden natuurlijk ook gewoon pech, de kinderen hadden pech. En dus, nu ik weet dat er nieuwe mensen aankomen denk ik terug aan dit begin.

Kan dat begin niet wat makkelijker?
Er moet een manier zijn om het mensen met (kleine) kinderen die hectische eerste weken wat makkelijker te maken. Oppas die Nederlands spreekt, we kunnen elkaar misschien pro-actief helpen. Volwassenen die hier zonder kinderen arriveren zeggen al: die eerste weken zijn zo chaotisch. Volwassen die hier met kinderen komen hebben naar mijn mening dus echt wat extra hulp nodig. Mochten ze dat willen in ieder geval! En ik had het graag gewild, want ik had geen idee, en wat was het eenzaam in het begin. Die eerste chaotische week. Die paniek die je voelt, en niemand die je kunt bellen. Je kent (nog) niemand en hebt geen idee waar je bent of rijdt. Bovendien, wanneer je hier in de zomer aankomt is zo ongeveer iedereen die hier zit juist met vakantie. Vaak naar Nederland!

We hebben het gered, en we hebben heel veel geleerd in die eerste weken. En sommige van die leermomenten had ik niet willen missen, maar andere leermomenten had ik liever niet gehad en gun ik ook een ander niet. Dus denk ik hardop (en brutaal) na over hoe je (en mijn man’s werkgever dus ook vooral) het nieuwkomers wat gemakkelijker kunt maken. Geloof me, er zijn nog zoveel drempels te slechten. Die paar kleine dingen die je voor een ander kunt doen, druppels op een gloeiende (letterlijk en figuurlijk ;-)) plaat. Maar toch, die paar druppels kunnen er misschien net voor zorgen dat de emmer van de nieuwkomers niet overstroomt.

Specifiek voor het programma waar mijn man aan bijdraagt (in DC) werd ooit door voorgangers een soort ‘startdocument’ geschreven. Heel fijn, dat hielp zeker bij de voorbereidingen. Nu probeer ik datzelfde document verder aan te vullen, vanuit mijn ervaring. Dat deed ik al eerder, maar nu, anderhalf jaar verder, kan ik dat document pas echt concretiseren. Hopelijk biedt dat nieuwe collega’s/gezinnen vast wat handvatten, bijvoorbeeld bij het zoeken van een school (toevallig mijn ‘gebied’) maar helpt het hen ook om niet dezelfde fouten te maken als wij (bijv. niet schoolgeld laten uitbetalen op je Nederlandse rekening om het vervolgens tegen transactiekosten te moeten overmaken naar de VS. Om het vervolgens later pas te kunnen betalen en tegen de tijd dat je de declaratie indient een vervelend koersverschil je een flinke duit gaat kosten!

Iets anders waar ik me concreet over zou willen buigen is bijvoorbeeld een soort ‘welkomstpakket’. Een pakket dat klaarligt op de dag dat men landt, of misschien zelfs al tijdens de bezichtigingsreis, met daarin oa. een verklaring van de ambassade over de ziektekosten (mocht je onverhoopt in die eerste dagen op een ER belanden…), maar ook allerlei andere formulieren, benodigd papierwerk of simpelweg wat informatie over de omgeving specifiek of bereikbare partners. Misschien wel een buddysysteem? Samen hebben we vast goede ideeën!

Tips? Dat deze site werd opgestart kwam voort vanuit precies zo’n behoefte van een andere partner-van. Geweldig! Waarom zouden we allen – elke keer opnieuw – hetzelfde wiel uitvinden? Zo maken we samen met elkaar, voor elkaar, die hordes toch echt wat lager! En er zijn nog genoeg andere obstakels te overwinnen in die eerste periode in een nieuw land…

LiesTerug naar het begin

8 comments

Join the conversation
  • Eveline van Heijst - 25 januari 2019 reply

    Herkenbaar Lies (op de kleine kinderen na dan)! En ik sta zeker achter het plan van een welkoms pakket, met lijst van telefoon nummers, en het aanbieden van oppas als er kleine kinderen meekomen.

    Lies - 25 januari 2019 reply

    Top Eveline, snel eens samenkomen om samen zoveel mogelijk goede ideeën te verzamelen! Dank voor je reactie… 🙂 Liefs!

  • Tryntsje Draaijer - 26 januari 2019 reply

    Hoi!

    Ik heb op aanraden van Joke deze site opgezocht en net je blog gelezen… zoooo herkenbaar! Wij zitten dan niet in dat ‘prachtige’ Amerika, maar op het ‘altijd zonnige’ Curacao. Sinds een paar dagen. Voor 3,5 jaar. Met kids, in dezelfde leeftijd. En ik kreeg de tranen in mijn ogen van je verhaal. Ik voel met je mee, herken het en ga op dit moment door dezelfde fase. Gelukkig hadden of hebben wij een geweldige sponsor, die ons super helpt! Zonder hen, zou het een stuk minder aangenaam zijn geweest. Ook ben ik gelijk opgenomen in een groepje vrouwen, bijna allemaal defensie vrouwen. Zo fijn! En familie en vrienden in Nederland maar denken dat wij ‘één grote vakantie’ vieren. Ja ja, ik weet wel beter… Bedankt voor je verhaal.

    Lies - 26 januari 2019 reply

    Hi Tryntsje, dank voor je fijne reactie! En jee, wat is het zwaar he. Ik voel met je mee, het is zoveel meer dan men denkt dat het is. Het is zo allesomvattend. Kinderen, man, je relatie, je eigen identiteit op die nieuwe plek. Heel hard werken! Heel veel succes. Ik hoop je eens IRL te ontmoeten, voor nu: een virtueel hart onder de riem. Je bent niet alleen! Liefs vanuit de VS 🙂

    Lies - 26 januari 2019 reply

    Oh en Tryntsje, kijk ook wanneer je zin hebt op https://lieswonders.wordpress.com/. Daar deelde ik vooral ook die zoektocht van het eerste jaar, met 1 blog per maand plusminus. Je zult je eigen ‘zoeken’ herkennen wellicht. En misschien helpt dat! En mocht je dat niet hebben gedaan, de online coaching via Global Connection vond ik (dat zie je ook in mijn blogs terug) erg fijn! 🙂

    Tryntsje - 26 januari 2019 reply

    Dankje Lies!
    Zelf hou ik ook een blog bij. Het werkt als een soort therapie. Haha. Dan niet zo officieel als jou op een site. Maar als je eens zin hebt om te lezen… degijzens.waarbenjij.nu

    Ik zal dat van jou ook eens opzoeken. Dank!!!

    Tryntsje - 26 januari 2019 reply

    Ben ik weer even Lies, ik heb je laatste blog gelezen. Kon niet reageren via de site. Lukte me niet. Maar… Ik herken alles, per toeval! Mijn zoontje heeft hetzelfde. Wellicht is hier op Curaçao ook zo iemand als in de VS

  • Monique - 26 januari 2019 reply

    Hallo Tryntsje, wat fijn dat je steun en herkenning vindt in de blog van Lies. Daar doen we het voor! Als je jouw verhaal ook wilt delen via dit platform kun ook jij op die manier andere ‘Partners Van’ van dienst zijn. Je kunt ons contacten via het contactformulier op deze website, of mailen via redactie@departnersvan.nl. Ik zie/spreek en lees je graag:)

Laat een antwoord achter aan Eveline van Heijst Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *