Blog

Verhuizen met teenagers: serious business!

Na onze 1e plaatsing in de VS (Washington DC regio voor het Joint Program Office F-35) van 2006 t/m 2009 waren DE man en ik na aankomst in Nederland het er al snel over eens: zodra zo’n kans nog een keer voorbij kwam, pakken we de boel weer op en gaan we opnieuw een dergelijk avontuur aan! Little did we know dat binnen 10 jaar dit inderdaad gebeurde.

En wel opnieuw dezelfde locatie, opnieuw binnen dezelfde organisatie het ‘JPO’. Een fantastisch mooie functie om als de Nederlandse National Deputy weer onderdeel te mogen zijn binnen dit team.

En zo relatief makkelijk als het de 1e keer ging met kleine kinderen, zo ingewikkeld was het nu. Verhuizen met teenagers is toch echt wel serieuze business waar je je niet in moet vergissen. Voornamelijk onze 16-jarige dochter stond niet echt (lees: echt niet) te juichen. Sterker nog, de 7 maanden die nu na het nemen van de beslissing en de daadwerkelijke verhuizing zaten, waren een regelrechte emotionele hel. En het is net zoals het krijgen van kinderen: wanneer je er middenin zit, realiseer je je pas de impact.

In mijn hoofd heb ik zelfs een keer een AMBER alert voorbij zien komen toen ze zomaar het huis was uitgelopen….

Onze dochter ging door een heel rouwproces heen van boosheid, verdriet en onmacht. Boos en verdrietig omdat ze haar vriend, vriendinnetjes en familie voor een aantal jaar ging achterlaten. Onmacht omdat ze geen invloed had op onze beslissing om te verhuizen naar de VS ondanks dat we wisten dat ze dit echt niet wilde. De boosheid en verdriet heeft zich op vele manieren geuit. In mijn hoofd heb ik zelfs een keer een AMBER alert voorbij zien komen toen ze zomaar het huis was uitgelopen….gelukkig loos alarm maar wat een ellende.

Nu houden wij best van een uitdaging en waren we volledig overtuigd van alle positieve kanten van deze verhuizing voor onze kids maar die 7 maanden hebben mij compleet leeggezogen. Gevalletje jammer van de voorpret zullen we het maar noemen. Kan het niemand kwalijk nemen: tuurlijk was ze boos & verdrietig. Weer trokken we haar van school af en weer moest ze  opnieuw beginnen op een nieuwe school. “Life of a military daughter ain’t always pretty”.

Onze zoon van 18 daarentegen zag het helemaal zitten: opnieuw met een 4-jarige studie beginnen in de VS. Nieuwe rondes nieuwe kansen! Helaas kon ook hij zijn enthousiasme niet kwijt omdat het zo’n gevoelig onderwerp thuis was. Voor hem dus ook super ingewikkeld.

Ik kon niet snel genoeg aan boord zitten: ik wilde zo snel mogelijk af van al het emotionele “gedoe” en lucht krijgen.

En dan het moment van de verhuizing: afscheid nemen van iedereen die je dierbaar is en op die kist naar Washington DC stappen. Ik kon niet snel genoeg aan boord zitten: ik wilde zo snel mogelijk af van al het emotionele “gedoe” en lucht krijgen. Of ik nog een glas prosecco wilde? Ik keek de allervriendelijkste purser aan en klokte glas nummer 2 naar binnen…..ontspanning……

En toen moest eigenlijk het avontuur nog gaan beginnen: het huis, de container met de inboedel, de start van het schooljaar. O ja….je zou het bijna vergeten….me myself and I……ging ik het weer zo leuk vinden?!

De transfer voor dochterlief naar de British International School was gelukkig niet zo heel erg ingewikkeld. Een toelatingstest die thuis al was gedaan waarbij eigenlijk alleen maar wordt gekeken naar de zwakke en sterke punten van je kind. Onze dochter stroomde in, na 4 jaar Tweetalig VWO in Nederland, binnen het IB programma. Een van de redenen om de uitdaging van de verhuizing toch aan te gaan. De kans om je te onderscheiden in je opleiding en om je verder te ontwikkelen als mens binnen een internationale omgeving. Dan lig je soms gewoon bovenop een stapeltje……

Voor onze zoon net ff lastiger: een transfer naar een Amerikaanse universiteit is ingewikkeld. Wij kennen in Nederland geen SAT’s en ACT’s die ze nog steeds bij veel inschrijvingen vragen. Je kunt het eigenlijk vergelijken met de CITO’s van de lagere school. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een Community College: daarvoor moest hij 2 toelatingsexamens doen: een taaltest Engels als Second Language (om het niveau te bepalen) en als hij deze haalde dan aansluitend een wiskundetest. Gelukkig beiden gehaald (Engels was no problem door onze 1e 3-jarige plaatsing en sowieso is het niveau Engels van onze Nederlandse jeugd gewoon goed) en dus asap inschrijven voor de vakken voor het 1e semester. We vonden het een ingewikkeld ondoorzichtig geheel en hebben dat onze zoon onder begeleiding van een college counselor laten doen. En na 2 jaar succesvolle studie (waarbij het gewenste GPA wordt behaald) kun je een ‘guaranteed admission” krijgen in het 3e jaar op de universiteit; je verliest er dus niets op.

We zijn ruim anderhalf jaar verder en ons hele gezin ziet de VS nu als hun thuis.

En nu? We zijn ruim anderhalf jaar verder en ons hele gezin ziet de VS nu als hun thuis. Yap….inclusief onze dochter! Na ruim een jaar een lange afstandsrelatie te hebben gehad, is de verkering met haar vriend uitgegaan en heeft ze besloten om hier in de VS te blijven en nog minimaal hier 1 jaar te gaan studeren. “Tja mam…..Amerika is natuurlijk echt wel mijn land….en hier studeren was toch altijd wel mijn grootste droom…..”

Ik kijk haar aan en denk: “Wie ben jij? Ik heb deze dochter een paar jaar niet gezien.” Maar oooooooo wat ben ik blij & dankbaar! Het hele gezin kan nu genieten. De aanloop hier naartoe zien we maar als een learning experience.

Dankjewel Koninklijke Luchtmacht voor weer een mooie ervaring! En natuurlijk super trots op onze kids! #jemoethetmaarkunnen


Nou, wat een enorme learning experience zeg, die van Jolanda, Partner Van. Want verhuizen met teenagers gaat je niet in de koude kleren zitten. Binnen Nederland al niet, laat staan naar het buitenland toe. Herken jij je in het verhaal van Jolanda? Of sta je voor een zelfde avontuur en heb je vragen voor haar? Laat dan zeker je reactie hieronder achter! We zijn er om elkaar te helpen.

 

 

JolandaVerhuizen met teenagers: serious business!

12 comments

Join the conversation
  • LVWS - 14 maart 2019 reply

    WoW Jolanda wat zal dat afzien geweest zijn die voorbereidingsperiode naar jullie trip toe! Wel even wat anders dan samen voorpret en fantasieën over alle gave dingen die je gaat doen in de VS. Gelukkig is het allemaal goedgekomen en niet pas aan het eind van jullie tijd. Supergaaf trouwens dat jullie nog een keer konden gaan!!

    Jolanda - 14 maart 2019 reply

    Counting all our blessings en genieten van alle bijzondere momenten!

  • Eveline van Heijst - 14 maart 2019 reply

    Ik hoor het je vertellen! Zo fijn dat het vaarwater nu rustig is.

    Jolanda - 14 maart 2019 reply

    Op naar de volgende nieuwe uitdagjng: beide kids naar een US university!

  • Kim B - 14 maart 2019 reply

    Toevallig een man bij de USAF 🙂
    Verhuis binnenkort naar Amerika
    Als je deze kant als insteek eens wilt gebruiken, mail gerust.

    Jolanda - 15 maart 2019 reply

    Dank voor je reactie. Jullie zijn dus tijdelijk naar NL verhuisd voor de USAF? Ook met tieners?

  • Karen pielmann - 15 maart 2019 reply

    NIer normaal! Voel me enorm verbonden met je verhaal! Enorme struggle, wij verhuisden met een brugklasser en een twee jaar jongere tweeling. Woest was mijn oudste zoon! Nu na 5 jaar in rustiger vaarwater maar sjeeee een hobbelige weg, echt niet normaal!!!

    Jolanda - 15 maart 2019 reply

    Het is goed te weten dat we hierin niet alleen zijn. En dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt . Ik zou eigenlijk willen zeggen: gedeelde smart is halve smart maar dat gaat in dit soort situaties echt niet op. Een echte struggle, leerzaam voor zowel ouder als kind….dat dan weer wel! Goed te lezen dat ook jullie in rustiger vaarwater zijn gekomen.

  • Tessa - 15 maart 2019 reply

    Wij zijn net weer terug uit de USA… kids zijn nu 14,12 en 10 en willen het liefst zsm weer terug. Goed om dit verhaal te lezen, want er is dus geen garantie dat ze zich altijd zo blijven voelen…. je hebt het zo mooi verwoord! Fijn dat het nu weer rustig is!

    Jolanda - 18 maart 2019 reply

    Dank voor je reactie! Ook de terugkeer naar NL kan hobbelig zijn….. wij hebben nog 2 jaar om hier te genieten.

  • Annemarie - 16 maart 2019 reply

    Uiterst herkenbaar verhaal. Dochter was 14 toen we gingen en zoon van 18 die een gap year ging doen aan US college. Inderdaad het schooljaar daarvoor (zijn gymnasium eindexamenjaar) al op 1 augustus de TOEFL en kort daarna de ACT test laten doen, allebei in Amsterdam. Fulbright in Amsterdam heeft ons ontzettend geholpen en een goede beurs binnen gesleept. Dochter na 3 jaar tweetalig VWO op een highschool gezet met IB programma. Eerste jaar als sophomore (dus tweede klas) had ze geen huiswerk eigenlijk. Nu junior (en eerste van de twee jaren IB Diploma Program) werkt ze zich drie slagen in de rondte. Afgelopen jaar veel last gehad van heimwee bij mijn dochter, gaat nu goed, maar de eerste 1,5 jaar erg op en af. En zoon in Leiden achter gelaten om daar te gaan studeren. Viel ook niet mee, opeens totaal op jezelf aangewezen zijn (is echt iets anders dan wonen in een dorm op een college waar alles voor je geregeld wordt verder). Zeker geen spijt van dit avontuur, maar als ik van tevoren alles geweten had, zou ik het nooit hebben gedurfd….

    Jolanda - 18 maart 2019 reply

    Dank voor je reactie! Wij zijn benieuwd hoe de terugkeer naar NL weer gaat zijn. Overgang van U.S. University naar NL universiteit. En weer wennen aan Nederland in zijn geheel…..

Laat een antwoord achter aan Jolanda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *