Balans, ook wel genoemd een toestand waarin alles aan alle kanten even zwaar is. Maar moet een ‘toestand’ per se aan alle kanten even zwaar zijn? En is zwaar dan niet gewoon een relatief begrip afhankelijk van wat je kan en bereid bent om te tillen? Mijn verhaal gaat niet zozeer over het verdelen van zwaarte. Het gaat over het rigoureus wegnemen van het gewicht dat ik niet meer wilde tillen.

Na een carrière van negentien jaar en vier maanden bij de Luchtmacht met ontelbare oefeningen en meerdere uitzendingen op mijn staat van dienst, heb ik mijn militaire pak uitgetrokken…

Vorig jaar is binnen ons gezin het roer volledig om gegaan. Wij hebben gekozen voor balans. Na een carrière van negentien jaar en vier maanden bij de Luchtmacht met ontelbare oefeningen en meerdere uitzendingen op mijn staat van dienst, heb ik mijn militaire pak uitgetrokken en ben ik een nieuwe weg ingeslagen los van Defensie. Deze beslissing is niet over één nacht ijs gegaan. Het was een lang proces dat is gestart toen ons eerste kindje werd geboren. Mijn echtgenoot, B, die ik ontmoette toen wij allebei nog bij de Luchtmacht werkten, was inmiddels overgestapt naar de Landmacht. Hij was veel van huis door oefeningen en een uitzending. Ik moest voor het eerst op zoek naar een functie waarin ik de stabiele factor kon zijn – iets wat met mijn huidige operationele functie niet haalbaar was.

Een nieuwe functie vond ik gelukkig snel. Het was niet handig dat we in Eindhoven woonden, terwijl hij in Roosendaal werkte en ik vier dagen in de week naar Vliegbasis Woensdrecht afreisde. Om zes uur ’s morgens vertrokken wij richting Roosendaal, waarna ik – nadat ik hem had afgezet op de kazerne – onze baby naar de dagopvang bracht om twintig minuten later op mijn eigen werkplek te aan te komen. ’s Avonds deden we het hele circus opnieuw maar dan in omgekeerde volgorde. Na vier maanden forensen heb ik B een aantal brochures van huizen onder zijn neus geduwd, twee maanden later was het koopcontract rond en een half jaar daarna woonden we in Rijen. Nog steeds niet ideaal, maar zeer centraal gezien de vliegbasis in het zuiden van het land en in ieder geval al beter dan de situatie voorheen was.

De weken dat wij beiden niet thuis waren werden we geholpen door mijn moeder en mijn beste vriendinnetje, zonder hen hadden we dit nooit gered.

Ons kindje was net twee jaar toen ik de mogelijkheid kreeg om de officiersopleiding aan de KMA te volgen. B was net terug van vier maanden uitzending en zou voorlopig alleen oefeningen draaien, dus met wat kunst- en vliegwerk zouden we het gezin draaiende kunnen houden en allebei doen wat we graag zouden willen. De wens om ons gezin uit te breiden ging iets sneller in vervulling dan we hadden durven hopen, met als gevolg dat ik na het zomerverlof iedere ochtend met zijn tweeën in plaats van alleen op de appèl-plaats stond. Om het nog een tikkeltje uitdagender te maken – wij zijn niet vies van een goede uitdaging – ging B de commando-opleiding in. Voor mij betekende dit dat ik niet zoals mijn veelal mannelijke collega’s na een dag op de KMA op mijn legeringskamer de boeken in kon duiken. Ik haalde ons peutertje van de opvang, deed mama-dingen, dook daarna de boeken in om de volgende dag weer netjes op appèl te staan. De weken dat wij beiden niet thuis waren werden we geholpen door mijn moeder en mijn beste vriendinnetje, zonder hen hadden we dit nooit gered. Ik heb tot de laatste week op de KMA een militair pak kunnen dragen – die van B weliswaar, maar het pak camoufleerde de 20 kilo die ik gedurende inmiddels 26 weken zwangerschap was aangekomen goed.

Na de opleiding werd ik geplaatst op een operationele stoel op Vliegbasis Eindhoven. Omdat de missies vanuit Nederland werden gevlogen hoefde ik me geen zorgen te maken om oefeningen of uitzendingen. Hoewel ik uitzendbescherming genoot begon het stiekem wel een beetje te kriebelen en flirtte ik af en toe met het idee om ook weer voor Defensie naar het buitenland te gaan. Een halve uitzending weliswaar, ik had namelijk een duo-baan. Ik had verwacht dat dit gevoel zou voortzetten als ons tweede kindje geboren zou worden, maar niets was minder waar. Ik was weer daar waar ik begon, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om bij mijn kinderen weg te zijn. Deze keer bleef de “ik wil wel weer naar het buitenland kriebel” weg. Voor het eerst bedacht ik me dat het militaire pak wellicht niet zo goed meer paste. Ik heb deze gedachte geparkeerd, ik had tenslotte uitzendbescherming en wij hadden een militair gezin dus de kans dat mijn echtgenoot op uitzending zou gaan was vele malen groter.

Onze jongste is geboren in het weekend op zondagmorgen – een paaskindje – wat prima was omdat we dus een dag extra hadden om samen te zijn. Als ik nu naar de foto’s kijk waarop B zojuist zijn haar had afgeschoren ter voorbereiding van het tweede gedeelte van de commando-opleiding vraag ik mij af hoe we het ooit hebben gefikst samen. Niet lang na de geboorte van onze jongste telg – en het afscheren van B’s haar – bleek de blessure die hij had opgelopen ook het einde van zijn groene-baret avontuur. Achteraf was ik daar opgelucht over.

Ik was al weg voordat de kinderen wakker waren en als ik geluk had zag ik ze nog een half uurtje voordat ze weer naar bed gingen.

In ons dagelijkse leven waren de rollen nu omgedraaid. Ik reed iedere ochtend naar Eindhoven, B werd geplaatst op Vliegbasis Gilze-Rijen en regelde dat de kinderen van en naar de opvang gingen. De oefeningen die hij af en toe moest draaien waren niets in vergelijking met het aantal oefeningen de jaren ervoor. We hadden het eigenlijk prima voor elkaar, maar het spanningsveld tussen mijn moedergevoel en het werk begon aan me te knagen. Ik was al weg voordat de kinderen wakker waren en als ik geluk had zag ik ze nog een half uurtje voordat ze weer naar bed gingen. Toen ik een baan kon krijgen op Vliegbasis Gilze-Rijen heb ik geen seconde getwijfeld.  B is in die periode overgestapt naar de Marechaussee. Dit betekende voor hem weer bijna een jaar intern.

Ik had inmiddels een half afgemaakte HBO-studie opgepakt. Omdat de man was van huis was en de kinderen op tijd in bed lagen had ik daar tijd voor. Er volgde een periode van relatieve rust. Ik had besloten mezelf geen doelen meer te stellen. Iedere stip die ik op de horizon zette vroeg om een nieuwe stip wanneer ik het punt had bereikt. De lat moest altijd hoger. Ik had besloten om vanaf dat moment volledig op de “flow” te gaan, om dingen te doen zonder reden, mezelf te blijven ontwikkelen zonder dat ik een einddoel voor ogen had. Ik heb enkel plaatsingen in de buurt van onze woonplaats gehad waardoor B vrij spel heeft gehad in het kiezen van functies en het volgen van zijn pad binnen Defensie. Ik had daarentegen de speelruimte om mezelf na het afronden van een HBO-studie nog verder te ontwikkelen door een Universitaire Master te volgen. Hoewel ik geen specifiek doel voor ogen had, kwamen er steeds meer mooie dingen op mijn pad, inclusief een mogelijke baan bij een semi-overheid instelling. Ik was er op dat moment echter niet klaar voor het pak uit te trekken en heb bedankt voor het aanbod. Door het volgen van de weg die ik was ingeslagen, werd mij stiekem steeds duidelijker waar mijn interesses en passies werkelijk lagen.

Iedere uitzending brengt in meer of mindere mate bepaalde risico’s met zich mee. Echter, als je aangewezen wordt dan ga je, dat is tenslotte de reden geweest waarom we militair zijn geworden.

Tijdens mijn laatste functie kwam de vraag of ik vrijwillig op uitzending naar Mali zou willen. Er was geen sprake meer van uitzendbescherming, de jongste was inmiddels tenslotte bijna zeven jaar. B en ik hebben elkaar beloofd onszelf nooit vrijwillig op te geven voor een uitzending. Iedere uitzending brengt in meer of mindere mate bepaalde risico’s met zich mee. Echter, als je aangewezen wordt dan ga je, dat is tenslotte de reden geweest waarom we militair zijn geworden. In een goed gesprek met de vakoudste adviseur heb ik uitgelegd waarom een uitzending op dit moment niet paste. Enerzijds zat ik in de afrondende fase van mijn Master-opleiding en anderzijds had ik die afspraak. Dat is echter ook het moment geweest dat ik voor mezelf de knoop heb doorgehakt. Hoe kon ik mezelf als moeder van twee fantastische kinderen blootstellen aan deze mogelijke risico’s? Was mijn behoefte om te dienen, om bij te dragen aan vrede en veiligheid groter dan de verantwoordelijkheid die ik als moeder in ons militaire gezin voelde? Was ik nog steeds bereid om het ‘grootste offer’ te brengen? Mijn moederinstinct won, het militaire pak zou uitgaan, de vraag was alleen wanneer.

Op dat moment ben ik zowel binnen als buiten Defensie actief gaan solliciteren op functies die in het verlengde lagen van mijn studie. Hoewel ik nog niet afgestudeerd was liepen er al vrij snel twee sollicitatieprocedures parallel aan elkaar, op beide functies werd ik aangenomen. Een niet operationele functie als kapitein ver weg van huis en een functie in de burgermaatschappij als onderwijskundige aan de universiteit dichtbij huis. Dat was wederom een dilemma – nu moest ik echt kiezen! Uiteindelijk heb ik mij laten leiden door mijn gevoel- en mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder.

Afscheid nemen van de Luchtmacht viel me zwaar, en doet stiekem nog steeds pijn.

Ik denk niet dat dat ooit over gaat. Na een jaar ben ik redelijk gewend aan mijn nieuwe leven. B is inmiddels commandant van een operationele eenheid van 465 mannen en vrouwen. Het is een drukke functie, hij staat vroeg op en is laat thuis, hij werkt ’s avonds en in het weekend vaak door. Hierdoor komt er veel op mijn schouders terecht. Ik ben aan het schakelen tussen mijn rol als huiswerkbegeleider, taxichauffeur, luizenmoeder, werkgroepmoeder, hockeycoach en Partner Van. Tegelijkertijd zorg ik dat we gezond eten, ben ik manager van het huishouden en werk ik vier dagen per week op de universiteit. Mijn mooiste cadeautje is dat ik de kinderen ’s morgens zelf naar school kan brengen. Ook ben ik inmiddels afgestudeerd en heb ik met mezelf afgesproken pas aan een PhD te mogen denken als B naar zijn volgende functie gaat en klaar is met zijn Master aan de NLDA. Hij doet doordeweeks minder met het gezin dan hij zou willen, maar dat compenseren we door het uiterste uit de weekenden en vakanties te halen en vooral quality-time tijd door te brengen met elkaar.

Wij zijn blij met de toestand die we nu zelf hebben gecreëerd. Dit gewicht kan en ben ik weer bereid te tillen.

Is aan alle kanten nu alles even zwaar? Nee, dat niet. Ook op het nieuwe pad dat we zijn ingeslagen zijn we nog steeds op zoek naar de ideale route en het meest passende tempo. Al eerder schreef ik dat zwaar een relatief begrip is. Wij zijn blij met de toestand die we nu zelf hebben gecreëerd. Dit gewicht kan en ben ik weer bereid te tillen. De keuze was op z’n zachtst gezegd niet makkelijk, maar omdat ik nu zelf de regie heb over hoe ik invulling wil geven aan het moederschap was het de beste keuze die ik ooit heb kunnen maken. Ik heb geen enkel oordeel over hoe anderen het begrip zwaar definiëren en op welke manier zij de balans voor zichzelf bewaren.

Zo zeg! Een hele mooie en open blog van Jade, voormalig Partner Van. Elk huisje kent natuurlijk zijn kruisje. Hoe ‘zwaar’ is het bij jou thuis? Heb je – net als Jade – ook een bewuste carrière switch gemaakt? Grote kans dat jij als Partner Van niet bij de Luchtmacht werkt, maar hoe gaan jullie om met de balans in jullie eigen huishouden? Ben je hierin zoekende, of heb je juist jouw balans helemaal gevonden? Deel hieronder jouw ervaring met andere Partners Van, zo kunnen we elkaar helpen. Daar zijn we voor!