Vol enthousiasme stap ik naar buiten en trek de deur achter me dicht. De nog enigszins frisse, maar onmiskenbare lentegeuren dringen mijn neus binnen en met een diepe teug vul ik mijn longen. Terwijl ik op mijn telefoon de juiste app probeer te openen, rent er een paar meter voor mijn voeten een jong eekhoorntje voorbij. Geschrokken van mijn gedaante blijft hij me schuin achter een boom in de gaten houden, maar ik blijk gelukkig geen gevaar. Zoals wel vaker door de weeks stap ik mijn zeven tot tien kilometer route door in de omgeving en laat ik de muziek mijn gemoedstoestand omarmen. De ene dag wordt ik meegevoerd op emotionele ballads, terwijl andere dagen Brazilian Funk mijn looptempo bepaalt. Mijn persoonlijke bubbel en daarmee mijn rust. Fysiek gezien kan je het niet eens rust noemen, maar het feit dat er geen verwachtingen van mij zijn en ik voor niemand broodjes hoef te smeren, maken dat ik deze ‘rust’ met alle liefde een paar keer per week op zoek.

Mijn oordopjes zijn een bluetooth variant ik kom tot het pijnlijke besef dat deze ook wel eens opgeladen moeten worden. Zonder muziek gaan mijn gedachten alle kanten op, je zou het bijna manisch kunnen noemen. Over wat ik allemaal kan maken, kopen, doen, opruimen, regelen, bestellen, opsturen, of uitstellen. Er komt geen eind aan. Er is ook geen touw aan vast te knopen overigens. Vandaag verlies ik mijzelf in de vraag of ik wel genoeg geniet van ons avontuur in Amerika. Niet hoeven werken en bij de kinderen kunnen zijn. De omgeving, het weer, de geuren en vrijheid.

Voor je het weet sta je met de koffers weer op Schiphol.

Enigszins manisch kom ik terug van mijn wandeling en werpen verplichtingen en to-do’s me terug in de realiteit. Met jonge kinderen en nooit eindigende huisvrouw activiteiten ligt het gevaar op de loer om ongemerkt van de ene dag over te glijden in de andere. Voor je het weet sta je met de koffers weer op Schiphol.

Geniet ik wel genoeg?

Met een vriendin mijmer ik een paar dagen later over mijn angst dat alles me ontglipt. Geniet ik wel genoeg? Laat ik alles wel binnen komen? Ik bedoel écht binnen komen? Ga ik geen spijt krijgen als ik terug ben? Dat ik te druk ben geweest met futiliteiten en daardoor niet genoeg genoten heb van wat we hier hebben? Hoe kan ik harder genieten? Of me nog beter openstellen voor alles wat er hier op ons pad komt? Mijn vriendin kijkt me aan terwijl ze me laat uitrazen, neemt ze een slok van de wijn en gaat verzitten. “Manouk; als dit wat jij aan het doen bent geen genieten is, dan weet ik ook niet wat de betekenis van genieten is.”

Onthutst kijk ik haar aan. Waar het mijn angst is dat ik teveel op ga in dagelijkse beslommeringen en bang ben dat het werkelijke genieten me ontglipt, is het juist zíj die bang is niet hard genoeg te genieten, zoals ze mij ziet doen met mijn hysterisch volle agenda.We schieten in de lach om deze complexe vrouwenlogica en toasten er nog maar een keer op. Laten we in ieder geval keihard genieten van deze wijn, dan hebben we die alvast in de pocket.

Herkenbaar? Kun jij genieten van je dagelijkse leven, of moet jij altijd maar slingers ophangen? Is het nooit ok, of ben jij een intense genieter? Laat het ons weten. Vinden we leuk.