Blog

Partner Van… een vak apart!

Vanuit een fris Arizona met 9 graden Celsius, bij deze mijn eerste bijdrage aan het Partner Van platform! Ik hoop dat jullie er wat aan zullen hebben of het op zijn minst amusant zullen vinden wat ik allemaal met jullie deel. (Dat het hier in Arizona ‘fris’ is, is overigens best bijzonder, aangezien we over een paar maanden vanaf 8 uur ’s ochtends al in temperaturen van boven de 30 graden zullen zitten.) Ik ben inmiddels alweer 15 jaar Partner Van en wil jullie graag meenemen in hoe ik deze ‘rol’ beleef, zie en invul. Het is voor mij echt een vak apart om Partner Van te zijn en op vele momenten is het zoeken geweest naar de juiste weg hierin, en nog steeds. Inmiddels heb ik wel een paar belangrijke inzichten vergaard die mij helpen mijn ‘rol’ te vervullen. Misschien hebben jullie er ook wat aan.

Toen ik in 2004 mijn man leerde kennen, was hij pas net klaar met zijn opleiding in Amerika. We hebben in het begin een beetje ‘gescharreld’, beide nog jong en ietwat wild.. Maar gelukkig werd het serieus en al gauw begon ik te merken wat het inhoudt om Partner Van te zijn.

Als hij niet bang is, hoef ik het ook niet te zijn.

De eerste uitzending was het meest indrukwekkend. Ik kon me er niet veel bij voorstellen en mijn man is niet zo’n prater… dus ik liep me allerlei doemscenario’s over bommen en aanvallen in mijn hoofd te halen. Slapeloze nachten… na een paar paniekerige weken van zijn eerste uitzending naar Afghanistan nam ik me echter voor om daarmee te stoppen en alleen nog maar op zijn verhalen af te gaan. Ik liet vanaf toen de drama’s in de media en zorgen van zijn familieleden langs me heen gaan en mijn belangrijkste mantra werd: “als hij niet bang is, hoef ik het ook niet te zijn”. Logisch eigenlijk.. want wie kon nu beter inschatten of het daar voor hem daadwerkelijk gevaarlijk was? Mijn rustige stabiele houding hierin was voor hem ook een geruststelling. Hij kon zich gewoon op het werk focussen in plaats van zich zorgen maken om zijn gestresste vriendin. Een wijze eerste les voor mij als Partner Van.

Man, wat hebben wij gefeest! Elke donderdag tot diep in de nacht en in het weekend vaak nog een keer.

Een heel leuk aspect wat ik in de begintijd als Partner Van heb ervaren, was het squadronleven. Ik studeerde en woonde in Amsterdam maar kwam in de weekends altijd naar Leeuwarden. In die tijd was mijn man een van de jongsten van het squadron. De meeste jongens van zijn lichting waren single en woonden op de basis of in Leeuwarden. Man, wat hebben wij gefeest! Elke donderdag tot diep in de nacht en in het weekend vaak nog een keer. Ook op de basis veel feesten, wat een geweldige tijd was dat! Als Partner Van en wel houdend van een feestje was ik altijd overal voor uitgenodigd. Echt een voordeel want ik kwam zo back stage op de leukste evenementen, zoals de Open Dagen. Ik ontmoette iedereen en maakte bijzondere dingen mee. Ik heb er heel veel goede herinneringen, en een aantal heel dierbare vriendschappen met andere Partners Van aan overgehouden.

Na een jaar of 5 verlieten helaas veel van die jongens de Luchtmacht en zo ook hun vrouwen. De feestjes werden steeds minder, de connecties met nieuwe Partners Van ook. Mijn man ontwikkelde zich door en kreeg steeds hogere functies. Als Partner Van, inmiddels woonde en werkte ik ook in Leeuwarden, groeide ik hierin mee. Ik merkte dat de jonge garde niet alleen mijn man, maar ook mij anders gingen behandelen. Met meer afstand en beleefdheid. Ik verbaasde me daar eerst over maar een vriendin van me met een Generaal als man vertelde me, dat de strepen van je man op een gegeven moment ook voor jou gaan meetellen. Plus je eigen leeftijd natuurlijk: “Lies, je bent voor de jongere garde nu gewoon de vrouw van de baas en dus niet meer gezellige Lies!”, zei ze. Dit is een natuurlijk verloop maar vind ik soms wel jammer.. want een Mevrouw zijn ten opzichte van de rest is soms wel een stukje minder gezellig. Een tweede wijze les voor mij als Partner Van: niet alleen voor de mannen maar ook voor ons als partner verandert je positie binnen het bedrijf.

Mede hierdoor heb ik, toen ons zoontje 10 weken oud was, besloten te stoppen met werken.

In 2012 zijn we getrouwd en sinds 2017 hebben we twee kindjes. Ik sta sinds ik moeder ben geworden zelf ook anders in het leven; niet sociale dingen zoals feestjes en gezelligheid, maar mijn kinderen, man en huishouden (en ja, ook in die volgorde) hebben nu mijn prioriteit. Mijn man had tijdens mijn eerste zwangerschap en de eerste jaren daarna een heel drukke functie. Daarbij nog een paar keer op uitzending en een jaar werken aan de andere kant van het land.. waardoor ik veel alleen was met ons kindje. We woonden nog steeds in Leeuwarden, waar we beiden niet vandaan komen. Fijn dicht bij de basis voor hem maar dit betekende wel dat we geen familie om ons heen hadden. Mede hierdoor heb ik, toen ons zoontje 10 weken oud was, besloten te stoppen met werken. Papa steeds weg en geen ‘village to raise my child’ dus ik wilde bij mijn kindje zijn. En trouwens, zo leuk vond ik het werk niet. Ik werkte bij een gemeente en voelde me na 5 jaar werken erg ondergewaardeerd. Ze hadden daar niet zo’n boodschap aan mijn universitair diploma: “je moet je eerst maar eens bewijzen”, zeiden ze, toen ik vroeg om een marktconform salaris. Maar alle beschikbare functies waren maximaal op Hbo niveau en daar kreeg je ook naar betaald. Met alle uren opvang die we zouden moeten betalen als ik was blijven werken zouden we niks overhouden en groeimogelijkheden had ik er helaas ook niet.

Ik had er moeite mee dat ik niets met mijn opleiding deed, geen geld meer verdiende. Maar nu zie ik in dat ik dat op een andere manier natuurlijk allemaal juist heel erg doe!

Als Partner Van voelde ik me ook steeds meer geroepen om mijn man te steunen in zijn carrière. Toen we net samen waren en echt voor elkaar wilden gaan heeft mijn man me heel duidelijk verteld waar ik aan begon. Hij is een echte Defensieman zei hij, die niet van plan is ooit weg te gaan bij de Luchtmacht. Hij wilde ook alleen in Leeuwarden wonen, dichtbij de basis. Dus moest ik maar naar Friesland verhuizen. Gelukkig voel ik me nooit zo plaatsgebonden. En juist die passie, ambitie en gedrevenheid voor zijn werk vond ik zo leuk aan hem. Elke dag sprong hij bij wijze van spreken fluitend zijn bed uit. Nooit klagen of zuchten, altijd super gemotiveerd, een duidelijk doel en focus. Zelf had ik nooit zoals hij, een bepaalde droomcarrière voor ogen gehad.. ik moest dat allemaal echt nog ontdekken. Een carrière voor mezelf najagen was ineens door al die factoren, sinds de komst van onze zoon, niet zo belangrijk (meer) voor me. Ik wilde de tijd die ik uit het werkende leven zou stappen, gaan gebruiken om erachter te komen wat mijn passie dan was, waar ik qua werk echt blij van zou worden. Dit alles was overigens wel een moeilijke beslissing! Ik heb echt tijd nodig gehad om me erbij neer te leggen dat ik niet meer werkte.. ik had de eerste tijd, veel alleen met de baby, heel sterk het gevoel dat ik niet meer ‘nuttig’ was, niet meer ‘bijdroeg’ aan de samenleving.. Ik had er moeite mee dat ik niets met mijn opleiding deed, geen geld meer verdiende. Maar nu zie ik in dat ik dat op een andere manier natuurlijk allemaal juist heel erg doe! En dat ik daar (als ik tenminste geen dag vol onredelijke peuterdriftbuien heb) eigenlijk heel gelukkig mee ben. De derde les voor mij als Partner Van was de les van overgave: het werk van mijn man bepaalt ons leven. Concreet: de Luchtmacht bepaalt waar en hoeveel mijn man werkt, daaromheen richten wij ons leven in.

In mijn geval betekende dat concreet dat ik mezelf en mijn doelen voorlopig even opzij heb gezet. Waardoor ik overigens meer persoonlijke verdieping en groei meemaak dan ik ooit voor mogelijk had gehouden! Een paar jaar na dit inzicht kwam ons dochtertje erbij en vlak daarna kregen we de kans om naar Amerika te gaan. Deze hebben we met beide handen gegrepen! We hadden ons er overigens altijd al op ingesteld dat een buitenlandtrip er op een bepaald moment van zou komen. Dus hoewel het voor het thuisfront even slikken was, een verrassing was het voor niemand. Al snel accepteerde iedereen de situatie en vol enthousiasme en positiviteit begonnen we aan alle voorbereidingen. (Overigens heb ik meer dan genoeg over deze periode te vertellen om vele blogs mee te kunnen vullen!)

We voelen ons erg bijzonder dat we deze historische fase mee mogen maken van het opzetten van een squadron en de introductie van een nieuw gevechtsvliegtuig.

Nu we in Amerika wonen, ben ik naast Mezelf en Mama, meer Partner Van dan ooit tevoren. Mijn man is Commandant van de club hier en ik dus ‘commandantsvrouw’. Bij ons afscheid werd door diverse collega’s al benadrukt hoe belangrijk deze rol in het buitenland zou zijn, en ik neem dit ook serieus. Het meekijken en meedenken met het werk van mijn man is erg leuk; het is voor hem ook de eerste keer in deze functie. Ik help mijn man zoveel als ik kan hier, en treed ook explicieter dan voorheen naar buiten als Partner Van. De Amerikanen vinden dat trouwens heel normaal; hun Commandantsvrouwen hebben er haast een fulltime baan aan. Dit is wel even wennen hoor! In Nederland ging dat heel anders: op de basis in Leeuwarden was er veel minder groepsgevoel en gingen alle Partners Van hun eigen gang. Hier is wel wat meer verbondenheid: we zitten tenslotte als groep Nederlanders met dezelfde taak in het buitenland, en bovendien op een plek die nog niet eerder door Nederlanders is vervuld. Samen proberen we daar vorm aan te geven en ons land naar buiten toe zo goed mogelijk te presenteren. Als Pioniers ervaren we dit als een avontuur, als een gave uitdaging met veel vrijheid. We voelen ons erg bijzonder dat we deze historische fase mee mogen maken van het opzetten van een squadron en de introductie van een nieuw gevechtsvliegtuig.

Ik geniet dus eigenlijk vooral! Het voelt zo vrij om ver van huis te zijn, je bent als gezin echt samen en met je man echt een team.. bovendien is Arizona zo’n prachtige staat en ik ontmoet zoveel leuke nieuwe mensen.. ook buiten de Luchtmacht om. We hebben echt een prachtig leven hier, wonen in een fantastisch huis aan de rand van bergen en woestijn en alles is zo goed geregeld vanuit Defensie.. we hebben werkelijk niks te klagen.

Het enige moeilijke aspect van het Partner Van-zijn in het buitenland vind ik, net zoals in Leeuwarden, dat ik soms mijn vrienden en familie mis. Mensen die je al door en door kennen, waarbij je altijd en meteen 100% jezelf kunt zijn. Dit kan wel eens eenzaam voelen, vooral als het even wat minder gaat. Wat hier natuurlijk ook wel eens gebeurt. Daarnaast mis ik de fysieke aanwezigheid van ouders en schoonouders. Dat is met een afstand van 9000km nog een stuk meer voelbaar dan in Leeuwarden het geval was. Toen kwamen ze nog wel eens langs… Zij missen die knuffels met ons, de aanraking, ook het meest.

Maar: Lang Leve de moderne technologie! Hoewel je het gemis aan knuffelen er natuurlijk niet mee kunt oplossen, is FaceTimen voor ons een geweldige oplossing. Ons 5- jarige zoontje FaceTimet in het weekend zelf mijn moeder en zet haar ergens in de speelkamer neer waar ze vervolgens urenlang samen ‘spelen’. Of hij bouwt een Duplo bus met een vakje voorop om Oma ‘in te zetten’ en zo rijdt hij met haar op onze telefoon of IPad het hele huis door. Mijn vriendinnen en ik FaceTimen ook graag en we sturen elkaar heel veel geestige videos en voiceberichten. Die kun je op een rustig moment even lekker bekijken en er hardop om lachen (of huilen). Een vriendin van me zet haar telefoon bijvoorbeeld gewoon naast haar paard neer die ze vervolgens gaat opzadelen terwijl ze een filmpje opneemt en tegen mij kletst. Alsof ik erbij ben! Zo gaaf is dat. Dit geeft eigenlijk een heel leuke nieuwe dimensie aan mijn vriendschappen en die filmpjes kun je bewaren dus die vormen zo voor ons dierbare herinneringen.

Om mezelf een beetje een break te geven af en toe, huur ik sinds kort trouwens elk kwartaal een team schoonmaaksters in voor een ‘deep clean’ en heb ik een fantastische oppas gevonden die ik doordeweeks heel regelmatig een paar uurtjes laat komen. Zodat ik er lekker even alleen op uit kan en kan relaxen. En tussen de mensen die ik hier ontmoet heb lijken langzaamaan ook wat mensen met echte ‘vriendschapspotentie’ te zitten.. Het was even zoeken naar balans maar na een intense opstartperiode lijk ik die nu wel een beetje gevonden te hebben. Laatst geleerde les als Partner Van: als je geen vrienden of familie in de buurt hebt kan dat eenzaam en vooral voor jou als Partner Van erg zwaar zijn.. De oplossing voor mij is creatief en proactief zijn om zo de gaten te vullen. De kunst is om balans te houden tussen alles voor je Partner en gezin doen en toch goed voor jezelf te zorgen. Blijft een hele uitdaging! But I’m getting there.. 😉


Nou, wat een blog. Liesbeth is erg open over haar ‘rol’ als Partner Van en deelt haar 4 inzichten in deze blog. Leuk om te horen of je je herkent in haar inzichten. Of misschien heb je zelf hele andere ervaringen als Partner Van? Laat het ons weten hieronder. Super mooi om van elkaar te leren toch?!

LiesbethPartner Van… een vak apart!

5 comments

Join the conversation
  • Liesbeth - 13 februari 2019 reply

    Mooi stuk en erg herkenbaar op veel vlakken.
    Wij zien de buitenland plaatsing als een cadeautje voor ons gezin. Voor het eerst in al die jaren als Partner Van zo veel tijd met elkaar en met ons gezin. Daarnaast nog vele andere geweldige avonturen voor ons allen.
    Geniet van jullie avontuur en blijf genieten als Partner Van.

    Monique - 14 februari 2019 reply

    Nou he, Liesbeth! Wij wonen tijdelijk in Alabama, maar het is inderdaad geweldig. We zeiden al tegen elkaar; “We hebben het hier zo fijn! Wat nemen we daarvan straks mee naar NL?” Belangrijk om te bedenken voordat we ons ‘patroon’ daar weer induiken. Hoe dan ook: een waardevolle tijd in alle opzichten. Geniet ook van jullie ‘cadeautje’!

    LVWS - 14 februari 2019 reply

    Bedankt voor jullie reacties! 🙂 een fantastische kans die we krijgen zo in het buitenland.

  • Tessa - 14 februari 2019 reply

    Mooi geschreven Liesbeth!! Ondanks dat ik jou niet goed ken, ben ik wel op jullie bruiloft geweest en kan ik me jullie trouwfeest nog goed herinneren!! Jullie kunnen zeker feesten
    Mijn man is van hetzelfde laken een pak, kan ook niet anders, ze zijn practisch samen opgegroeid. Hij zit nu in Leeuwarden, ik in het zuiden ondanks dat wij allebei uit het noorden komen. Maar toen hij in 2002 op Volkel geplaatst werd, was het ook duidelijk… verhuizen om vlak bij de basis te wonen.
    Nu kies ik voor de stabiliteit van de kids en verhuis ik hem niet meer achterna. Ook een realiteit van een Partner Van… kiezen wat werkt voor zowel je gezin als het werk van je man. Dit houdt in dat hij nu al voor de tweede keer ergens intern woont. Dus ook ik vond de tijd in Alabama een cadeautje.
    Ik gun jullie de leukste tijd in Arizona en hoop dat je geniet van je gezin en veel nieuwe vrienden gaat leren kennen!

    LVWS - 14 februari 2019 reply

    Hi Tessa! Dankjewel voor je leuke reactie. En dat je destijds op onze bruiloft was weet ik nog wel
    We hebben voor we vertrokken ons huis verkocht en afgesproken dat de kinderen en ik straks ‘mogen kiezen’ waar we gaan wonen. Los van waar hij geplaatst wordt qua werk. Met als doel een plek te vinden waar wij ook echt graag willen zijn, een plek om te blijven, zodat we stabiliteit hebben voor onze kindjes (en mezelf, weer een baan misschien etc). Al moet ik nog zien of dat er ook echt van komt want intern zitten lijkt hem vreselijk. Hoe bevalt jouw man dat? Rijdt hij doordeweeks toch wel eens heen en weer? En kan hij ook wel eens thuiswerken?
    Wij gaan eerst maar even wat jaren genieten van het leven hier ja! Zalig hoor.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *